پيام [به ملت ايران به مناسبت رحلت آقاى مرتضى حائرى يزدى‌]

زمان: 15 اسفند 1364/ 24 جمادى الثانى 1406

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: درگذشت آقاى مرتضى حائرى يزدى‌

مخاطب: ملت ايران‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌

رحلت اسف‌انگيز حضرت آيت اللَّه آقاى حاج آقا مرتضى حائرى- رحمة اللَّه عليه- موجب كمال تأثر و تأسف گرديد.

ايشان در علم و عمل بحق خلف بزرگوار مرحوم آيت اللَّه عظمى، استاد معظم، حضرت آقاى حاج شيخ عبد الكريم- رضوان اللَّه تعالى عليه- بودند. «و كَفَى بِهِ شَرَفاً و سَعَادة». [1] اين جانب از اوايل تأسيس حوزه علميه پر بركت قم، كه به دست مبارك پدر بزرگوارشان تأسيس شد و موجب آن همه بركات شد، آشنايى با ايشان داشته؛ و پس از مدتى از نزديك معاشر و دوست صميمى بوديم؛ و در تمام مدت طولانى معاشرت جز خير و سعى در انجام وظايف علميه و دينيه از ايشان مشاهده ننمودم.

اين بزرگوار علاوه بر مقام فقاهت و عدالت، از صفاى باطن به طور شايسته برخوردار بودند؛ و از اوايل نهضت اسلامى ايران، از اشخاص پيشقدم در اين نهضت مقدس بودند.

«جزاه [اللَّه‌] عَنِ الإِسلام خيراً».

اين جانب به ملت محترم ايران، بويژه به اهالى وفادار قم و حضرات علماى اعلام و مدرسين معظم حوزه علميه قم، تسليت عرض مى‌كنم؛ و براى خاندان معظم ايشان و فاميل محترمشان، خصوصاً حضرت حجت الاسلام آقاى حاج آقا مهدى حائرى‌

[1] «شرافت و نيكبختى او را كفايت است».