نامه [به آقاى محمد على گرامى (تأسف از بى‌تفاوتى برخى از علما)]

زمان: 1350 ه. ش./ 1391 ه. ق‌

مكان: نجف‌

موضوع: تأسف از بى‌تفاوتى برخى از علما نسبت به وحدت و اظهار نظر در مورد انجمن حجتيه مخاطب: گرامى، محمد على‌

بسمه تعالى‌

خدمت جناب مستطاب عماد الاعلام و ثقة الاسلام آقاى گرامى- دامت افاضاته‌

مرقوم شريف واصل و از مطالبش مطلع شدم. مرقوم شده است چند نامه فرستاده‌ايد و جواب نداده‌ام. جز يك نامه از شما در نظر ندارم و نمى‌دانم جواب داده‌ام كه نرسيده است مثل بسيارى از نامه‌ها يا غفلت شده است؛ در هر صورت احتمالات اصولى كه داده بوديد هيچ يك در ذهن اين جانب نبوده و نيست و از جنابعالى نگرانى نداشته و ندارم. مراسلات را شايد اكثراً حتى مسافرين نرسانند و اگر احيانا برسد جواب هم به همين سرنوشت مبتلا است؛ اما راجع به بى‌مهرى بعض آقايان مهم نيست، اگر شما به تكليف خود عمل كنيد و حساب شما نزد خداى تعالى روشن باشد. اين جانب با زحمات طاقت فرسا مى‌خواستم سوء ظن موجود در طبقات مختلفه سيّما [1] تحصيل كرده و دانشگاهى را نسبت به علماى دين مرتفع كنم يا تخفيف دهم؛ لكن خود آقايان راضى نيستند يا بعض آنها وَ اللَّهُ مِنْ وَرائِهِمْ مُحِيطٌ [2] و بعض مطلب را شايد ادراك نكرده‌ام. راجع به شخصى‌ [3] كه مرقوم شده بود جلساتش‌ [4] ضررهايى دارد؛ از وقتى مطلع شده‌ام، تأييدى از او نكرده‌ام و ان شاء اللَّه تعالى نمى‌كنم. در خاتمه از جنابعالى اميد دعاى خير دارم و علاقه من به امثال جنابعالى محفوظ است. و السلام عليكم و رحمة اللَّه.

روح اللَّه الموسوي الخمينى‌

[1] خصوصاً.

[2] سوره بروج، آيه 20: «و خدا از همه سو بر آنها احاطه دارد».

[3] آقاى محمود حلبى.

[4] جلسات انجمن حجتيه.