يك تملقى بگويند، به آنها هم يك تعارفى بدهند، تا اينكه ثروت آنها را هم ببرند. اين تأسف دارد.

سيادت در وحدت كلمه‌

تا وحدت كلمه نباشد، تا رؤساى اسلام، وحدت كلمه در خودشان ايجاد نكنند، تا فكر نكنند بر بدبختيهاى ملتهاى اسلام، بدبختيهاى اسلام، بدبختيهاى احكام اسلام، غربت اسلام و قرآن كريم، سيادت نمى‌توانند بكنند. بايد فكر كنند، عمل كنند، تا سيادت كنند. و اگر اين مطلب را انجام بدهند، سيد دنيا خواهند شد. اگر اسلام را آن طورى كه هست به دنيا معرفى كنند و آن طورى كه هست عمل بكنند، سيادت با شماست؛ بزرگى با شماست: لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ. [1]

مسئوليت علماى اسلام‌

اين راجع به آن دسته كه رؤساى سياسى ما هستند. دسته ديگر كه علماى اسلام هستند و مراجع عاليمقام هستند، آنها هم مسئوليتشان خيلى زياد است؛ خيلى زياد. شايد به يك معنا مسئوليت علماى اسلام از همه كس زيادتر باشد. بر آنهاست كه اسلام را آن طور كه مى‌دانند معرفى كنند بر دنيا. البته ما وسايل نداريم؛ اين هم از بى‌عرضگىِ ماست؛ ما وسايل نداريم، همه وسايل دست ديگران است. مسلمين بِما هُمْ مُسْلِمين، علما بِما هُمْ عُلَما، ندارند يك دستگاهى كه اسلام را ابلاغ كنند به دنيا و بگويند اسلام اين است. يك كالاى به اين خوبى، يك كالاى به اين خوبى دست شما هست و نمى‌توانيد عرضه كنيد به عالَم كه ما اين را داريم. آنها انجيل خودشان را كه تويش آن مطالبى است كه ملاحظه فرموديد، هر كس ديده، آن انجيل دروغى را، آن انجيل اصلى كه نيست، آن انجيل دروغى را آنها به تمام دنيا عرضه داشته‌اند و مبلغينشان در همه دنيا رفته، و از قرارى كه گفتند همين اخيراً كه اين ممالك اسلامى، اين ممالكى كه در تحت اسارت بودند، اينها يكى يكى از اسارت بيرون آمدند، اصلًا دنبال آن مبلغين پاپ رفتند، و آنها را به صورت‌

[1] سوره منافقون، آيه 8: «عزت از آنِ خدا، رسولِ او و مؤمنين است».