پيام [به رزمندگان (تجليل و تكريم از رزمندگان، جانبازان، اسرا و شهيدان)]

زمان: 5 شهريور 1363/ 29 ذى القعدة 1404

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: تكريم و تجليل از رزمندگان اسلام و شهيدان جبهه‌هاى جنگ‌

مخاطب: رزمندگان‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

ما را چه رسد كه با اين قلمهاى شكسته و بيانهاى نارسا در وصف شهيدان و جانبازان و مفقودان و اسيرانى كه در جهاد فى سبيل اللَّه جان خود را فدا كرده و يا سلامت خويش را از دست داده‌اند يا به دست دشمنان اسلام اسير شده‌اند مطلبى نوشته يا سخنى بگوييم.

زبان و بيان ما عاجز از ترسيم مقام بلندپايه عزيزانى است كه براى اعلاى كلمه حق و دفاع از اسلام و كشور اسلامى جانبازى نموده‌اند.

الفاظ و عباراتْ توان توصيف آنانى را كه از بيت مُظلم‌ [1] طبيعت به سوى حق تعالى و رسول اعظمش هجرت نموده، و به درگاه مقدسش بار يافته‌اند، ندارد. از مجاهدينى كه سنگرهاى نبرد را تبديل به مساجد و ميدانهاى جهاد را با بانگ تكبير مهبط [2] ملائكة اللَّه نموده‌اند، چگونه سخن توان گفت؟ در اقدام شريف مادران بزرگوارى كه در دامنهاى مطهر خود چنين فرزندانى را براى اسلام تربيت كرده‌اند، چه مى‌توان نثار كرد؟

و براى اسيرانى كه در زندانهاى مخوف دشمن شجاعانه بر سر دشمنان بشريت فرياد مى‌كشند چگونه توان تعظّم نمود؟

پس با اعتراف به عجز، براى شهيدان آرزوى رحمت خاص الهى و براى جانبازان، اين شهيدان زنده، سلامت و براى اسرا و مفقودين عزيز و دلير، آرزوى بازگشت به ميهن و براى مادران و پدران و همسران و فرزندانشان، اين نمونه‌هاى صبر و

[1] تاريك‌

[2] محل فرود، محل نزول.