برسانيم. آنها البته از باب اينكه ناراحت هستند از اينكه دست‌شان از منافع خودشان در اين كشور كوتاه شده است، و خوف اين را دارند كه از كشورهاى ديگر هم كوتاه بشود، اين است كه توطئه‌هاى خودشان را مى‌كنند و خواهند كرد بعد از اين، و خداى تبارك و تعالى هم اين توطئه‌ها را خنثى خواهد كرد ان شاء اللَّه. و من اميدوارم كه به يمن بركات حضرت صاحب- سلام اللَّه عليه و روحى فداه- اين كشور، كشور پيشرفته‌اى بشود از حيث اخلاق، از حيث ديانت، از حيث معنويات و از حيث همه چيزها، ماديات و همه چيز. و بحمد اللَّه ما هر روزى را كه مى‌گذرانيم از روز سابق براى ما بهتر است. و من اميدوارم كه اين سال بهتر از همه سالها باشد و خداوند همه را توفيق بدهد كه قدر نعمت‌هاى خدا را بدانند و بدانند كه همه چيز از اوست. اگر همه چيز را از او دانستند ديگر در هيچ چيز ناراحت نمى‌شوند. ناراحتيها براى اين است كه انسان از خودش مى‌بيند. ما در فقدان عزيزانمان كه ناراحت مى‌شويم براى اينكه، اينها را از خودمان مى‌دانيم. اگر ما همه را از خدا بدانيم و ببينيم كه اينها نعمتى هست كه خدا داده، نعمتى هست كه خدا مى‌برد پيش خودش، شهدا مهمان خدا هستند، اگر اينها را ما واقعاً در قلبمان ادراك بكنيم. عيد مى‌شود براى كسانى كه شهيد دارند، عيد مى‌شود براى كسانى كه مجروح شدند، عيد مى‌شود براى كسانى كه در راه خدا عزيزان خودشان را از دست دادند، براى اينكه اين عزيزان، عزيزان خدا هستند، اينها همه از او هستند.

مجامع بين المللى مدافع جنايات صدام‌

و من اميدوارم كه اين حس و اين ايمان در ما پيدا بشود و تقويت بشود اميدوارم كه اين مسلمين به خود بيايند. شما مى‌بينيد كه در حالى كه صدام آن كار را كرد، آن جرم را مرتكب شد، ما را محكوم كردند به جاى اينكه اينها بنشينند با هم و بگويند كسى كه روى مسلمين، روى ملت عرب، روى ملت غير عرب، روى فارس، روى همه، بمب‌هاى شيميايى مى‌ريزد، اين محكوم است در دنيا، لكن مجامع دنيا يك كلمه‌اى مى‌گويند، باز هم مى‌گويند باز معلوم نيست كه مال آنجا باشد، معلوم نيست كه اينها آن باشد و ما را