پيام [به ملت ايران و خانواده‌هاى معظم شهدا (تجليل از شهدا)]

زمان: 7 آذر 1362/ 22 صفر 1404

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: تجليل از شهدا

مخاطب: خانواده‌هاى معظم شهدا، ايثارگران و ملت ايران‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

اگر جهاد فى سبيل اللَّه و دفاع از حريم قرآن كريم و اسلام عزيز و ميهن اسلامى تا مرز شهادت وظيفه‌اى الهى و آرمانى انسانى است، بحمد اللَّه تعالى ملت عظيم الشأن متعهد ايران از طبقات و قشرهاى گوناگون، زن و مرد و كبير و صغير، اين وظيفه را در جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها بطور شايسته ايفا نموده‌اند و با شهادت و فداكارى از ارزشهاى اسلامى- انسانى خود دفاع شجاعانه نموده‌اند. در بين اين شهيدان واصل به حق و شهيدان زنده‌ [1] كه در صفوف مقدم جهاد نام خود را ثبت و گوى سبقت ربوده‌اند، جمعى از برادران روحانى هستند كه با همرزمان مجاهد خويش به شهادت يا به مرز آن رسيده و خون پاك خود را مخلوط به خون مطهّر ساير شهدا نموده‌اند.

خداوند رحمن به اينان كه موجب سرافرازى روحانيت شده‌اند و به همه شهيدان و جانبازان كه براى ملت و كشور افتخار آفريدند اقامتگاه روحانى و معنوى در جوار كرامت خويش مرحمت فرمايد؛ و از آن روزىِ خاصى كه در ميهمانى خود براى شهيدان فى سبيل اللَّه‌ [2] مقرر فرموده به همه عنايت فرمايد؛ و به بازماندگان آنان، خصوصاً مادران و پدران و همسرانشان، صبر جميل و اجر جزيل مرحمت نمايد؛ و به امثال من كه وامانده از قافله‌ايم، توفيق خدمت دهد.

[1] جانبازان انقلاب‌

[2] اشاره به آيه 169 سوره آل عمران: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ‌» آنانى را كه در راه خدا كشته شدند مرده مپنداريد، كه آنان زنده‌هايى هستند كه نزد خدايشان روزى مى‌خورند.