كشور به واسطه همين گويندگان و خطبا و ائمه جمعه و جماعت يكدفعه منتشر مى‌شود و اجتماع مردم در تحت اين بيرق الهى، اين بيرق حسينى، اسباب اين مى‌شود كه سازمان داده شده باشد. اگر قدرتهاى بزرگ در منطقه‌هاى خودشان بخواهند كه يك اجتماعى ايجاد كنند، با فعاليتهاى زيادى كه شايد چند روز يا چند دهه مى‌كنند، در يك شهرى، يك عده- فرض كنيد- صد هزار نفرى، پنجاه هزار نفرى با خرجهاى زياد و زحمتهاى زياد مجتمع مى‌شوند و به قول آن كسى كه مى‌خواهد صحبت كند، گوش مى‌دهند. لكن شما مى‌بينيد كه براى خاطر همين مجالسى كه مردم را به هم پيوند داده است، اين مجالس عزايى كه مردم را به هم جوش داده است، به مجرد اينكه يك مطلبى پيش مى‌آيد، در يك شهر نه، در سرتاسر كشور، تمام قشرهاى مردم و عزاداران حضرت سيد الشهدا مجتمع مى‌شوند و احتياج به اينكه زياد زحمت كشيده بشود و تبليغات بشود ندارد؛ با يك كلمه، وقتى مردم ببينند كه اين كلمه از حلقوم سيد الشهدا- سلام اللَّه عليه- بيرون مى‌آيد همه با هم مجتمع مى‌شوند. اينكه بعضى از ائمه- شايد امام باقر بوده، من الآن خوب يادم نيست- مى‌فرمايد كه براى من يك نفر نوحه‌سرا در منى‌ بگذاريد كه آنجا براى من گريه بكند و عزا بگيرد، [1] نه اين است كه حضرت باقر- سلام اللَّه عليه- احتياج به اين داشته است و نه اينكه براى او شخصاً فايده‌اى داشته است، لكن جنبه سياسى او را ببينيد. در منى‌ آن وقتى كه از همه اقطار عالم آدم مى‌آيد آنجا، يك كسى بنشيند يا اشخاصى نوحه‌سرايى كنند براى امام باقر و جنايت كسانى كه با او مخالفت كردند و او را- مثلا- به شهادت رساندند، ذكر كند و اين مسأله موجى باشد در همه دنيا. اين مجالس عزا را دست كم گرفتند.

تأثير خون سيد الشهدا (ع) بر قيام 15 خرداد

شايد غربزده‌ها به ما مى‌گويند كه «ملت گريه» و شايد خوديها نمى‌توانند تحمل كنند كه يك قطره اشك مقابل چقدر ثواب است. يك مجلس عزا چقدر ثواب دارد. نتوانند

[1] بحار الأنوار، ج 79، ص 106، ذيل حديث 53.