اعمال است از امورى است كه از مسلمات بلكه ضروريات مذهب مقدس شيعه است. و اخبار در اين باب به قدرى زياد است كه در اين مختصرات نگنجد و فوق حد تواتر است، و ما به ذكر بعضى از آن اين اوراق را تبرك مى‌كنيم:

عن الكافى بإسناده عن أبي جعفر، عليه السّلام، قال: ذروة الأمر و سنامه و مفتاحه و باب الأشياء و رضى الرّحمن الطّاعة للإمام بعد معرفته ... أما لو أنّ رجلا قام ليله و صام نهاره و تصدّق بجميع ماله و حجّ جميع دهره و لم يعرف ولاية ولىّ اللّه فيواليه و يكون جميع أعماله بدلالته إليه، ما كان له على اللّه حقّ في ثوابه و لا كان من أهل الإيمان. [1] فرمود: «حقيقت و مخّ امر و اعلاى آن و كليد آن و باب اشيا و رضاى خداوند، اطاعت امام است بعد از معرفت او. آگاه باش كه اگر مردى شبها به عبادت ايستد و روزها روزه گيرد و تمام مالش را صدقه دهد و تمام روزگار را حج كند، و نشناسد ولايت ولىّ خدا را تا موالات او كند و تمام اعمالش به راهنمايى او باشد، نيست براى او بر خداى تعالى حقى و ثوابى، و نمى‌باشد از اهل ايمان.» و بإسناده عن أبي عبد اللّه، عليه السّلام، قال: من لم يأت اللّه عزّ و جلّ يوم القيامة بما أنتم عليه، لم يتقبّل منه حسنة و لم يتجاوز له سيّئة. [1] و بإسناده عن أبي عبد اللّه عليه السّلام، في حديث قال: و اللّه، لو أنّ إبليس، لعنه اللّه، سجد للّه بعد المعصية و التّكبّر عمر الدّنيا، ما نفعه ذلك و لا قبله اللّه ما لم يسجد لآدم كما أمره اللّه عزّ و جلّ أن يسجد له، و كذلك هذه الأمّة العاصية المفتونة بعد تركهم الإمام الّذى نصبه نبيّهم لهم، فلن يقبل اللّه لهم عملا و لكن يرفع لهم حسنة حتّى يأتوا اللّه من حيث أمرهم و يتولّوا الإمام الّذي أمرهم اللّه بولايته و يدخلوا من الباب الّذي فتحه اللّه و رسوله لهم ... الحديث. [2] و اخبار در اين باب و به اين مضامين بسيار است. و از مجموع اخبار استفاده شود كه ولايت شرط قبول اعمال، بلكه شرط قبول ايمان به خدا و به نبوّت رسول مكرم (ص) است. و اما شرط صحت بودن آن براى اعمال، چنانچه بعضى از علما فرمودند، معلوم نيست، بلكه ظاهر آن است كه شرط نيست، چنانچه از روايات‌

[1] «كسى كه روز قيامت بدون اعتقاد به شما در پيشگاه خداوند حاضر شود، نه حسنه‌اى از او پذيرفته گردد و نه سيئه‌اى از او بخشيده شود.» وسائل الشيعة، ج 1، ص 91، «كتاب الطهارة»، باب 29، از «أبواب مقدمة العبادات»، حديث 3.

[2] «و با سند خود از حضرت صادق (ع): روايت كرده كه فرمود: «به خدا سوگند، ابليس- نفرين خدا بر او باد- اگر پس از آن نافرمانى و تكبرى كه كرد (سجده نكردن بر آدم) به مدت عمر دنيا خدا را سجده مى‌آورد، مادام كه سجده بر آدم نكرد چنانكه خدايش بدان فرمان داده بود، آن عبادتش سود نمى‌كرد و خدا از وى نمى‌پذيرفت. و همچنين است حال اين امت عصيان آور فريفته شده كه ترك اطاعت امامى كرده‌اند كه پيامبرشان نصب فرموده، پس خداوند عمل ايشان نپذيرد و نيكى ايشان برنكشد، مگر آنكه به سوى خدا باز آيند از همان راه، كه فرمانشان داده، و ولايت امامى را سر نهند كه خداوند به ولايت او سفارش فرموده، و از همان درى وارد شوند كه خدا و رسولش بر ايشان گشوده‌اند.» حديث ادامه دارد. منبع پيشين، ص 92، حديث 5.

______________________________

[1] اصول كافى، ج 2، ص 19، «كتاب ايمان و كفر»، باب دعائم الإسلام، قسمتى از حديث پنجم.