نبوى، صلّى اللّه عليه و آله، است: علىّ ممسوس في ذات اللّه تعالى. [1] و نويسنده شمه‌اى از سريان مقام نبوّت و ولايت را چون خفاش كه از آفتاب عالمتاب بخواهد وصف كند در سابق ايّام در ساله‌اى على حده موسوم به مصباح الهداية [1] به رشته تحرير در آورده.

فصل‌

در اين فقره از حديث شريف كه مى‌فرمايد: كيف يوصف، عبد احتجب اللّه عزّ و جلّ بسبع احتمالاتى داده‌اند كه بعضى از آن را ذكر مى‌كنيم.

اوّل، آن است كه محدّث عارف كامل، مرحوم فيض، رحمه اللّه، فرمودند. و آن چنين است كه در حديث وارد است كه از براى خداوند تعالى هفتاد هزار حجاب است از نور و ظلمت، كه اگر كشف [كند] آنها را، محترق كند انوار جمال او آنچه را كه منتهى شود به آن بصر او. پس بنابراين، محتمل است كه معنى احتجب اللّه بسبع آن باشد كه تمام حجب مرتفع شده حتى آنكه از هفتاد هزار حجاب هفت حجاب باقى مانده. [2] بنابراين احتمال، تقدير چنين شود كه احتجب اللّه عنه بسبع. و لفظ جلاله فاعل شود.

و اين احتمال گرچه از ساير احتمالات مناسبتر شايد باشد، ولى خالى از مناقشه نيست. اما بحسب لفظ، زيرا كه در مقام توصيف و تعريف مناسب آن است كه از اين مقصود تعبير كنند كه ما احتجب عن اللّه [إلّا] بسبع. يا: ما احتجب اللّه عنه [إلّا] بسبع و به عبارت ديگر بنابراين، كمال پيغمبر و عدم جواز توصيف او، به نداشتن آن حجب ديگر است نه داشتن هفت حجاب، پس مناسب بود كه آن را ذكر فرمايند. و اما به حسب معنا، زيرا كه ظاهر آن است كه اين حجب كه از براى حق تعالى است از نور و ظلمت حجب خلقى باشد نه اسماء و صفاتى، بنابراين، لازم [است‌] كه اقرب از نور پاك رسول اكرم، صلّى اللّه عليه و آله، خلقى باشد، با آنكه ثابت شده است كه آن ذات حجاب اقرب و مخلوق اوّل است، بلكه حجب اسمائى و صفاتى نيز براى آن سرور نيست، چنانچه در مقام خود مقرر است. و اما مقامات و لطايف سبعه خود آن سرور نيز حجاب خود او نيست.

[1] مصباح الهداية إلى الخلافة و الولاية، كتابى است گرانقدر از حضرت امام خمينى (س) كه در سال 1349 ه- ق (1308 ه- ش) به رشته تحرير درآورده‌اند. اين كتاب در يك «مقدّمه» و دو «مشكات»، و يك «خاتمه» تنظيم شده است. مشكات نخست در برخى از اسرار خلافت محمّدى (ص) و ولايت علوى (ع) در حضرت علميّه است، و مشكات دوّم در برخى از اسرار خلافت و ولايت و نبوّت در نشئه عين و عالم امر و خلق مى‌باشد. حضرت امام (س) در مقدّمه كتاب در پيرامون موضوع آن چنين نگاشته‌اند: «دوست داشتم در اين رساله سرآغازى از حقيقت خلافت محمّدى و نمى از درياى حقيقت ولايت علوى (ع) را برايت آشكار نمايم و اينكه چگونه اين دو حقيقت در عوالم غيب و شهادت جارى هستند و در مراتب نزول و صعود نفوذ دارند.»

______________________________

[1] بحار الأنوار، ج 39، ص 313، «تاريخ امير المؤمنين»، باب 88، حديث 5.

[2] وافى، ج 5، ص 614، «كتاب ايمان و كفر»، «باب مصافحة»، حديث 16.