«و كسى كه قرائت قرآن كند براى خدا و خالص از ريا و براى ياد گرفتن معالم دين، ثواب او مثل ثوابى است كه به جميع ملائكه و انبيا و مرسلين دهند.» يعنى از سنخ ثواب آنان به او مرحمت فرمايند.

«و كسى كه تعلم كند قرآن را براى ريا و سمعه تا آنكه با جاهلان جدال كند و مباهات به علما كند و دنيا را به آن طلب كند، متفرق فرمايد خداوند استخوان‌هاى او را روز قيامت، و در آتش كسى از او شدت عذابش بيشتر نيست، و به جميع انواع عذاب او را معذب كنند از شدّت غضب و سخط خداوند بر او.» «و كسى كه تعلم قرآن كند و در علم تواضع نمايد و تعليم بندگان خدا دهد و از خداوند اجر طلبد، در بهشت از [او] كسى ثوابش بزرگتر نيست و منزله‌اى از منزله او بالاتر نيست، و هيچ منزل رفيع و درجه بلند نفيس در بهشت نيست مگر آنكه بزرگتر و وافرتر آن را او دارد.»

در معنى ترتيل است‌

و از آداب قرائت، كه موجب تأثير در نفس نيز هست و سزاوار است كه شخص قارى مواظبت آن كند، ترتيل در قرائت است. و آن، به طورى كه در حديث است، عبارت است از حد توسط بين سرعت و تعجيل در آن، و تأنّى و فتور مفرط كه كلمات از هم متفرق و منتشر گردد.

عن محمّد بن يعقوب بإسناده عن عبد اللّه بن سليمان، قال، سألت أبا عبد اللّه، عليه السّلام، عن قول اللّه تعالى: «وَ رَتِّلِ الْقُرْانَ تَرْتيلًا.» قال قال أمير المؤمنين، عليه السّلام: تبيّنه تبيانا، (خ ل: تبيينا) و لا تهذّه هذّ الشّعر [و لا تنثره‌] نثر الرّمل، و لكن أفزعوا قلوبكم القاسية، و لا يكن همّ أحدكم آخر السّورة. [1].

«گويد پرسيدم از حضرت صادق، سلام اللّه عليه، از قول خداى تعالى كه مى‌فرمايد: رتل القرآن ترتيلا مقصود چيست؟ فرمود: حضرت امير المؤمنين، عليه السلام، فرمود: «يعنى، اظهار كن آن را اظهار نمودن كاملى، و سرعت مكن در آن چنانچه در شعر سرعت مى‌كنى، و متفرق مكن اجزاء آن را چون ريگهاى متفرق كه اجزائش با هم ملتئم نشود، و ليكن طورى قرائت كنيد كه تأثير در قلوب كند و دلهاى سخت شما را به فزع آورد، و همّ شما آخر سوره نباشد.» يعنى مقصود شما آن نباشد كه قرآن را در چند روز ختم كنيد، و يا اين سوره را بزودى ختم نموده و به‌

[1] اصول كافى، ج 2، ص 614، «كتاب فضل القرآن»، «باب ترتيل القرآن بالصوت الحسن»، حديث 1.