گرد نيست: قلب المؤمن بين إصبعى الرّحمن، يقلّبه كيف يشاء. [1] دست حق در مملكت قلب او متصرف است، تقليب و تقلب قلب او با خود حقّ تعالى است. اى بيچاره، تو كه عابد نفسى و متصرف در قلب تو شيطان و جهل است و دست تصرف حق را از قلب خود منقطع كردى، چه ايمانى دارى كه مورد تجلى حق و سلطنت مطلق گردى؟ پس، بدان تا بدين حال هستى و اين رذيله «خودنمايى» در تو است، تو كافر باللّه هستى و در سلك منافقين محسوب مى‌شوى، گرچه به خيال خود مسلمى و مؤمن به خدايى.

فصل دوم‌

پس اى عزيز، بيدار شو و پنبه غفلت را از گوش برون كن و خواب غفلت را بر چشم خود حرام نما، و بدان كه تو را از خداى تعالى براى خود آفريده، چنانچه در حديث قدسى مى‌فرمايد: «يا ابن آدم خلقت الأشياء لأجلك، و خلقتك لأجلى.» [2] يعنى «اى پسر آدم، همه چيز را براى تو آفريدم و تو را براى خود آفريدم.» و قلب تو را منزلگاه خود قرار داده. تو و قلب تو يكى از نواميس الهيه هستيد، حق تعالى غيور است نسبت به ناموس خود، اين قدر پرده درى مكن به ناموس حقّ تعالى، دست درازى را روا مدار. بترس از غيرت حق تعالى كه تو را در اين عالم همچنان رسوا كند كه هر چه خواهى اصلاح كنى نتوانى. تو در ملكوت خود در حضور حضرات ملائكه و انبياء عظام پرده ناموس الهى را پاره مى‌كنى، و اخلاق فاضله را، كه به واسطه آنها اوليا تشبه به حق پيدا مى‌كنند، تسليم غير حق مى‌كنى و قلب خود را به دشمن حق مى‌دهى و شرك مى‌ورزى در باطن ملكوت خود، بترس از آنكه حق تعالى علاوه بر آنكه ناموس ملكوت تو را پاره كند و تو را پيش انبياء عظام و ملائكه مقربين مفتضح و رسوا كند، در همين عالم تو را مفتضح كند و مبتلا كند به فضيحتى كه جبران پذير نباشد و پاره شدن عصمتى كه وصله بردار نباشد. حق تعالى «ستّار» است، ولى «غيور» هم هست، «ارحم الراحمين» است، ولى «اشدّ المعاقبين» هم هست. ستر مى‌فرمايد تا وقتى از حد نگذرد. ممكن است خداى نخواسته اين كار بزرگ و اين رسوايى ناهنجار غيرت را بر ستر غلبه دهد، چنانچه در حديث شريف شنيدى. [3] پس، قدرى به خود آى و رجوع به خدا كن و بازگشت به سوى او نما، كه خداى تعالى رحيم است و پى بهانه مى‌گردد براى رحمت. اگر رجوع كردى، به غفران خود ستر مى‌فرمايد عيوب گذشته را و نمى‌گذارد كسى بر آن مطلع شود، و تو را صاحب فضيلت مى‌كند و اخلاق كريمه را در تو جلوه مى‌دهد، و تو را مرآت‌

[1] حديث 2، پاورقى 6.

[2] علم اليقين، ج 1، ص 381.

[3] ص 41.