الحديث الحادى عشر

بالسّند المتّصل إلى محمّد بن يعقوب، عن محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد، عن ابن محبوب، عن علىّ بن رئاب، عن زرارة، قال: سألت أبا عبد اللّه، عليه السّلام، عن قول اللّه عزّ و جلّ: «فِطْرَتَ اللّه الّتي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها.» قال:

فطرهم جميعا على التّوحيد. [1] ترجمه «زراره گويد پرسش كردم از حضرت صادق، عليه السلام، از فرموده خداى تعالى: فطرة اللّه الّتي فطر النّاس عليها. فرمود: «خلق كرد ايشان را همگى بر توحيد.» شرح اهل لغت و تفسير گويند «فطرت» به معناى «خلقت» است. در صحاح است:

«الفطرة، بالكسر، الخلقة.» و تواند بود كه اين «فطرت» مأخوذ باشد از «فطر» به معناى شق و پاره نمودن، زيرا كه «خلقت» گويى پاره نمودن پرده عدم و حجاب غيب است. و به همين معنى نيز «افطار» صائم است: گويى پاره نموده هيئت اتصاليه امساك را. در هر حال، بحث از لغت خارج از مقصود ماست. بالجمله، حديث شريف اشاره است به آيه شريفه در سوره «روم»: فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللَّه الَّتي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها لا تَبْديلَ لِخَلْقِ اللَّه ذلِكَ الدّينُ القَيِّمُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ الناسِ لا يَعْلَمُون‌ [1] ما ان شاء اللّه اشاره اجماليه به اين فطرت، و كيفيت آن، و چگونگى بودن مردم بر فطرت توحيد، در ضمن فصول و مقاماتى چند مى‌نماييم.

[1] «پس روى خود همچنان به سوى آيين اسلام بدار، در حالى كه در آن استوارى به همان سرشت خدا كه مردم را بر آن پديد آورد. در آفرينش خداوند هيچ دگرگونى نيست. دين راست اينست، اما بيشتر مردم نمى‌دانند.» (روم- 30).

______________________________

[1] اصول كافى ج 2، ص 12، «كتاب ايمان و كفر»، «باب فطرت خلق بر توحيد»، حديث 3.