الحديث السادس‌

بالسّند المتّصل إلى محمّد بن يعقوب، عن محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد، عن ابن محبوب، عن عبد اللّه بن سنان و عبد العزيز العبدي، عن عبد اللّه بن أبي يعفور، عن أبي عبد اللّه، عليه السلام، قال: من أصبح و أمسى و الدّنيا أكبر همّه، جعل اللّه الفقر بين عينيه و شتّت أمره، و لم ينل من الدّنيا إلّا ما قسم له. و من أصبح و أمسى و الآخرة أكبر همّه، جعل اللّه الغنى في قلبه و جمع له أمره. [1] ترجمه «ابن ابى يعفور گويد كه حضرت صادق، عليه السّلام، گفت: «كسى كه صبح كند و شام كند و حال اينكه دنيا بزرگترين همّ او باشد، قرار دهد خدا فقر را بين دو چشمش، و درهم كند كار او را، برخوردار نگردد از دنيا مگر آنچه قسمت شده است براى او. و كسى كه صبح و شام كند در صورتى كه آخرت بزرگترين همّ او باشد، قرار دهد خدا بى‌نيازى را در دل او، و گرد آورد براى او كار او را.» شرح بدان كه از براى «دنيا» و «آخرت» اطلاقاتى است به حسب انظار ارباب علوم.

و ميزان معارف و علوم آنها، كه بحث از حقيقت آن به حسب اصطلاح علمى مهم به امر ما نيست، و صرف همت در فهم اصطلاحات و رد و قبول و جرح و تعديل باز دارد پياده را ز سبيل. [1] آنچه در اين باب مهم است فهم دنياى مذمومه است كه انسان طالب آخرت اگر بخواهد از آن احتراز كند، با خبرت احتراز نمايد. و آنچه اعانت كند انسان را در اين سلوك راه نجات، و ما آن را ان شاء اللّه در ضمن چند فصل بيان مى‌كنيم. و از خداى تعالى توفيق مى‌طلبيم در سلوك اين طريق.

[1]

.______________________________

[1] اصول كافى، ج 2، ص 319، «كتاب ايمان و كفر»، «باب حب الدنيا»، حديث 15.