الحديث الخامس‌

بالسّند المتّصل إلى محمّد بن يعقوب عن علىّ بن إبراهيم، عن محمّد بن عيسى، عن يونس، عن داود الرّقّى، عن أبي عبد اللّه، عليه السّلام، قال: قال رسول اللّه، صلّى اللّه عليه و آله: قال اللّه عزّ و جلّ لموسى بن عمران: يا ابن عمران لا تحسدنّ النّاس على ما آتيتهم من فضلي، و لا تمدّنّ عينيك إلى ذلك، و لا تتبعه نفسك، فإنّ الحاسد ساخط لنعمي صادّ لقسمى الّذي قسمت بين عبادي و من يك كذلك فلست منه و ليس منّى. [1] ترجمه «داود حديث مى‌كند از حضرت صادق، عليه السلام، كه فرمود رسول خدا، صلّى اللّه عليه و آله، گفت: خداى عز و جل به موسى بن عمران فرمود: «اى پسر عمران، البته حسد نورز به مردم بر آنچه به آنها دادم از فضل خود، و چشمان خود را به سوى آن خيره مكن و نفرست دنبال او نفس خود را، زيرا كه همانا حسد كننده، غضبناك است به نعمت من، رو برگردان است از قسمتهايى كه ما بين بندگان خود بخش كردم. و كسى كه چنين باشد، پس من از او نيستم و او از من نيست.» شرح «حسد» حالتى است نفسانى كه صاحب آن آرزو كند سلب كمال و نعمت متوهمى را از غير، چه آن نعمت را خود دارا باشد يا نه، و چه بخواهد به خودش برسد يا نه. و آن غير از «غبطه» است، چه كه صاحب آن مى‌خواهد از براى خود نعمتى را كه در غير توهم كرده است، بدون آنكه ميل زوال آن را از او داشته باشد. و اينكه گفتيم كمال و نعمت «متوهم»، زيرا كه لازم نيست آن چيزى را كه حسود ميل‌

[1] اصول كافى، ج 2، ص 307، «كتاب ايمان و كفر»، «باب حسد»، حديث 6.