هيچ دانى كه ز هجران تو حالم چون شد

جگرم خون و دلم خون و سرشكم خون شد

لب شيرين تو اى مى‌زده فرهادم كرد

جانم از هر دو جهان رسته شد و مجنون شد

تار و پودم به هوا رفت و توانم بگُسَست‌

تا به تار سر زلف تو دلم مفتون شد