فولاد دلى كه آه نرمش نكُند

يا ناله دلْ‌سوخته گرمش نكُند

طوقى ز جفا فكنده بر گردن خويش‌

آزارِ دلم دُچار شرمش نكُند

تا جلوه او جبال را دَك نكند

تا صَعْق تو را ز خويش مُنْدَك نكند

پيوسته خطاب لَنْ تَرانى شنوى‌

فانى شو تا خود از تو مُنْفكّ نكند