يك امشبى كه در آغوش ماه تابانم‌

ز هرچه در دو جهان است روى گردانم‌

بگير دامن خورشيد را دمى اى صبح‌

كه مه نهاده سر خويش را به دامانم‌

هزار ساغر آب حيات خوردم از آن-

لبان و همچو سكندر هنوز عطشانم‌

خداى را كه چه سرّى نهفته اندر عشق‌

كه يار در بر من خفته، من پريشانم‌

ندانم از شب وصل است يا ز صُبح فراق‌

كه همچو مُرغ سحرگاه، من غزل‌خوانم‌

هزار سال اگر بگذرد از اين شب وصل‌

ز داستان لطيفش هزاردستانم‌

مخوان حديث شب وصل خويش را، «هندى»

كه بيمناك ز چشم بد حسودانم‌