من در هواى دوست گذشتم ز جان خويش‌

دل از وطن بُريدم و از خاندان خويش‌

در شهر خويش بود مرا دوستان- بسى‌

كردم جُدا هواى تو از دوستان خويش‌

من داشتم به گلشن خود آشيانه‌اى‌

آواره كرد عشق توام ز آشيان خويش‌

مى‌داشتم گمان كه تو با من وفا كنى‌

ورنه بُرون نمى‌شدم از بوستان خويش‌