كوركورانه به ميخانه مرو اى هُشيار

خانه عشق بود جامه تزوير برآر

عاشقانند در آن خانه همه بى‌سروپا

سر و پايى اگرت هست در آن پا نگذار

تو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير

ساغر باده از آن ميكده اميد مدار

پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب‌

گر كه خواهى شوى آگاه ز سرّ الاسرار

گر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق‌

سر خود گير و ره عشق به رهوار سپار

باز كُن اين قفس و پاره كُن اين دام از پاى‌

پرزنان پرده‌دران رو به ديار دلدار