باده از پيمانه دلدار هشيارى ندارد

آنكه ما را جفت با غم كرد، بنشانيد فرد

با دل تنگ به سوى تو سفر بايد كرد

بهار شد، در ميخانه باز بايد كرد

عشقت اندر دل ويرانه ما منزل كرد

چشم بيمار تو اى مى‌زده بيمارم كرد

دست آن شيخ ببوسيد كه تكفيرم كرد

حديث عشق تو باد بهار بازآورد

اى دوست! پير ميكده از راه مى‌رسد

فقر، فخر است اگر فارغ از عالم باشد

داستان غم من، راز نهانى باشد

گره از زلف خم اندر خم دلبر وا شد

ناله زد دوست كه راز دل او پيدا شد

بهار آمد و گلزار نورباران شد

بهار آمد كه غم از جان بَرَد، غم در دل افزون شد

چه شد كه امشب از اينجا گذارگاه تو شد؟

پيرى رسيد و عهد جوانى تباه شد

گر تو آدم‌زاده هستى، «علّم الاسما» چه شد؟

كوتاه سخن كه يار آمد

ميلاد گل و بهار جان آمد

عمر را پايان رسيد و يارم از در، درنيامد

لذّت عشق تو را جز عاشق محزون نداند

با گلرخان بگوييد ما را به خود پذيرند

اى كاش دوست دردِ دلم را دوا كند

بگشاى در كه يار ز خُم نوش جان كند

اين قافله از صبح ازل سوى تو رانند

بوى گل آيد از چمن، گويى كه يار آنجا بود

كاش روزى به سر كوى توام منزل بود

فراق آمد و از ديدگان فروغ ربود

در محضر شيخ يادى از يار نبود

گر سوز عشق در دل ما رخنه‌گر نبود

از دلبرم به بتكده نام و نشان نبود

ساغر از دست ظريف تو گناهى نبود

جز گل روى تو امّيد به جايى نبود

غم مخور، ايّام هجران رو به پايان مى‌رود

كيست كآشفته آن زلف چليپا نشود

مرغ دل پَر مى‌زند تا زين قفس بيرون شود

بلبل از جلوه گل، نغمه داود نمود

خواست شيطان بد كند با من ولى احسان نمود

سرِ خُم باد سلامت كه به من راه نمود

بر در ميكده‌ام دست‌فشان خواهى ديد

بر در ميكده‌ام پَرسه‌زنان خواهى ديد

دست از دلم بدار كه جانم به لب رسيد

اين رهروان عشق، كجا مى‌روند زار