به حق تعالى با عجز و نياز از شرّ او پناه برد، اين مرض رفع شود و شيطان چشم طمعش از او بريده گردد، چنانچه براى دفع كثرت شك، كه آن نيز از القائات شيطان است، در روايات شريفه همين دستور را دادند:

در كافى شريف سند به حضرت باقر العلوم عليه السلام رساند كه گفت: «وقتى كه زياد شد شكّت در نماز، ممضى دار نماز را، يعنى اعتنا به آن مكن، اميد است كه رها كند تو را، همانا اين نيست مگر از شيطان.»[214] و در روايت ديگر است كه حضرت باقر يا حضرت صادق عليهما السلام مى‌فرمايند: «عادت ندهيد شيطان را به خودتان به شكستن نماز، پس به طمع بيندازيد او را، زيرا كه شيطان پليد است معتاد است به آنچه عادت داده شد.» زراره گويد كه فرمود: «همانا مى‌خواهد آن خبيث كه اطاعت شود، پس وقتى كه عصيان شد، عود نمى‌كند به كسى از شماها.»[215] و اين از معالجات مهمّه است در جميع امورى كه از القائات شيطان است و از دعابه‌هاى واهمه شيطانيّه است. و در احاديث شريفه ادعيه نيز دستور داده‌اند، هر كس خواهد به وسائل و مستدرك آن در اواخر كتاب خلل رجوع كند.

فصل دوم يكى از مهمّات آداب نيّت، كه از مهمّات جميع عبادات است و از دستورات كلّيّه شامله است، «اخلاص» است.

و حقيقت آن، تصفيه نمودن عمل است از شائبه غير خدا، و صافى نمودن سرّ است از رؤيت غير حق تعالى در جميع اعمال صوريّه و لبّيّه و ظاهريّه و باطنيّه. و كمال آن، ترك غير

[214] - فروع كافى، ج 3، ص 359،« كتاب الصّلاة»،« باب من شكّ في صلاته ...»، حديث 8.

[215] - منبع پيشين، حديث 2.