بانويي از بهشت ...

آمديد از بهشت تا كه خدا ...

بكند فخر پيش مريم ها

نه فقط مريم؛ آسيه، هاجر ...

نه! كجا شانشان و شان شما

كه تمام بهشت محو شماست

كه تمام جهان و ما فيها ...

قطره اي از يم سخاوتتان

ذره اي از حريمتان دنيا

آري آري بهانه خلقت!

آري آري خداي خلقت ما!

تا كه پا روي خاك بنهاديد ...

از شما جزء عرش شد اينجا

كه شما گفته ايد قاعده و

كرده مير بلاغتش انشا

كاش آن شب سحر نمي آمد

سحر پر كشيدن بابا

غم بي انتهايتان بي بي!

ابتداي تمام مرثيه ها

آيه ي بي بديل خوف و رجاست ...

دست پهلو نشين و دست دعا

اي خليلي كه كرده از اعجاز

پهنه ي لاله زار، بستر را !

و اي كه روح لطيف حضرتتان

مثل روح خداست بي همتا !

آفتابيد، ليك وقت غروب

ماهتابيد، ليك پر اما

غمتان مي كشد به بي خويشي

سجع و وزن و رديف و قافيه را

آه ! اين آه را تمام مكن

نشود تا تمام دل غوغا

بي شما رنگ مي دهد شادي

پاي اشك شبانه ي مولا

شب تاريك را سفر مكنيد

مكشيد از سحرگه ما پا

چه شده بي صدا سحر كرديد

اي صداي بلند قدّ رسا

بعدتان مانده روي دست علي

حسرت يك نگاه روح فزا

بعدتان مردم هميشه غريب

مي زند نيش قلب حيدر با ...

حرفهايي هميشه پُر اما

چشمهايي هميشه پُر آيا

در رثاي شما رثا فرسود

شرح اين قصه نيست كار رثا

بعدتان شهر را بهانه گرفت

شكل دين را گرفت شكل ادا

شير غُران ذوالفقار به دست ...

همپر مرغ ِ قافِ "او ادني" ...

پشت پرچين بيست و پنج سكوت ...

ماند آن خطبه هاي رعد آسا

كي خدا خواهد و سپيده دمد

رسد از راه شمس بزم آرا

ببرد آبروي ديو دغل