عیسی علیه السّلام در ولادتش ظاهر گردید و دلائلش را اعلان و شخص خود را اظهار و براهینش را هویدا نمود و نفسش را مخفی نمیساخت، زیرا زمان او زمانهای بود که امکان ظهور حجّت الهی وجود داشت. سپس او را نیز اوصیائی بود که پس از وی آمدند و حجّتهای خدای تعالی بودند، ایشان نیز برخی عیان و برخی دیگر نهان بودند. تا هنگام ظهور پیامبر ما صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم فرا رسید و خدای تعالی در قرآن کریم فرمود: «به تو نمیگویند مگر آنچه را که به رسولان پیش از تو گفتند» [1] سپس فرمود: «این سنّتی است که برای پیامبران که پیش از تو فرستادیم، قرار دادهایم» [2] و از جمله چیزهایی که به او گفته شده و بایستی در سنّت او باشد تا مطابق با سنّتهای رسولان الهی باشد، معیّن کردن اوصیای خود است، همچنان که پیامبران پیشین، اوصیای خود را معیّن کرده بودند و پیامبر اکرم نیز اوصیای خود را معیّن فرمود و اعلام کرد که آخرین ائمّه، مهدیّ علیه السّلام است و اینکه او زمین را پر از عدل و داد میکند، همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد، این خبر را همه امّت از پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم نقل کردهاند، و اینکه عیسی علیه السّلام در هنگام ظهور مهدیّ علیه السّلام فرود میآید و پشت سر او نماز میخواند ولادت اوصیاء و مقامات آنها، یکی پس از دیگری ضبط [1] فصلت: 43. [2] الاسراء: 77.