(1) و در این قول خدای تعالی که «وَ إِذْ قالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکَةِ إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً». از جهات عدیده بر غیبت امام علیه السّلام احتجاج میشود. اوّل آنکه غیبت قبل از وجود خلیفه از همه انواع غیبت بلیغتر است، زیرا فرشتگان خلیفهای پیش از آن ندیده بودند، ولی ما شاهد خلفای بسیاری بودهایم که قرآن کریم و اخبار متواتره از آنها خبر دادهاند، به گونهای که به منزله مشاهده در آمده است امّا فرشتگان از هیچ کدامشان اطّلاعی نداشتند. پس آن غیبت بلیغتر است. وجه دیگر آن است که غیبت خلیفه از فرشتگان از جانب خدای تعالی بود، ولی این غیبتی که برای امام علیه السّلام است از جانب دشمنان خدای تعالی است که قصد جان امام را دارند، پس اگر در غیبتی که از جانب خدای تعالی است، عبادتی برای فرشتگان باشد، در باره غیبتی که از طرف دشمنان خداست چه میتوان گفت؟ در حالی که مسلّما در غیبت امام علیه السّلام عبادت مخلصانهای است که در آن غیبت نیست، و این از آن رو است که امام غائب، رانده شده و مقهور است و به حقّ او تعدّی شده و سیل خون شیعیانش به دست دشمنانش روان شده