امامت از دیدگاه ائمه اطهار علیهم السلام

بحث امروز ما آخرین بحث ماست درباره مسائل کلی امامت. از این پس اگر بحثهایی بخواهیم بکنیم همه آنها جنبه نقلی خواهد داشت، مثل اینکه احادیثی را که از پیغمبر اکرم راجع به امیرالمؤمنین رسیده است یا امیرالمؤمنین درباره امامان بعد از خودشان و همچنین حضرت رسول درباره آن امامان فرمودهاند و اینکه هر امامی چگونه بر امام بعد از خودش تصریح کرده است، یک یک بررسی کنیم که اینها بیشتر جنبه نقلی و تعیینی و تنصیصی پیدا میکند.

بحث امروز ما بحثی است که یک مقدارش را شاید در لابلای عرایض جلسات پیش هم گفتهایم ولی چون مربوط به روح مسأله امامت است، من امروز با استناد به گفتار ائمه علیهم السلام در این زمینه بحث میکنم و قسمتی از کتابُ الحجّه کافی را برای شما میخوانم.

مکرر عرض کردم که مسأله امامت به آن معنی که در میان شیعه یا لااقل در زبان ائمه شیعه مطرح است، غیر از امامت به معنایی است که در زبان اهل تسنن مطرح است، و غیر از مسأله حکومت است که در عصر ما زیاد مطرح است. مسأله امامت اساساً مسألهای است تالی تِلْوِ نبوت ولی نه به این معنی که مقامش از هر نبوتی پایینتر است، بلکه مقصود این است که چیزی است شبیه نبوت که انبیای بزرگ این را هم داشتهاند یعنی نبوت را با امامت توأم داشتهاند؛ یک چنین حالت معنوی است. تکیهگاه سخن ائمه در این زمینه مسأله انسان است به طور کلی. ما اول باید درباره تصور خودمان درباره انسان تجدیدنظری بکنیم تا این مطلب روشن شود.