استدلالهای قرآن در مورد قیامت

امروز را مایل بودم بیشتر اختصاص دهیم به جواب سؤالها؛ مخصوصا اینکه دو جلسه پیش یکی از آقایان سؤالاتی داشتند که قرار شد در جلسه بعد مطرح شود و چون جلسه بعد نیامدند مطرح نشد.

حالا من مختصر عرایضی در دنباله بحث جلسه پیش عرض میکنم، بعد ایشان بحث را به آن نحو تکمیل کنند.

بحث ما درباره یک سلسله آیات در قرآن است که خوب است مفهوم این آیات برای ما حل شود. در این آیات، قرآن با تعبیرات تقریبا چهارگانهای که در این زمینه دارد، مسأله عبث و بیهودگی در خلقت را نفی میکند. گاهی تعبیر قرآن این است که خلقت عبث نیست، گاهی تعبیر این است که لعب و بازی نیست و ما لاعب نیستیم، گاهی تعبیر این است که لهو نیست و گاهی هم تعبیر قرآن این است که اساس خلقت بر باطل نیست و به حق است. آنگاه قرآن در توجیه اینکه خلقت بر عبث و باطل نیست و لعب و لهو نیست، همان چیزی را ذکر میکند که ما امروز «معاد» مینامیم و خود قرآن آن را با تعبیرات دیگری بیان کرده است. جامعترین تعبیرات قرآن این است که بازگشت همه چیز به سوی خداست. کأنّه این طور است که اگر بازگشت اشیاء به سوی خدا نباشد، این خلقت اساسا عبث و باطل و لعب و لهو است. این در واقع استدلال از وجود خداوند بر معاد است [1].