لَصادِقٌ. وَ إِنَّ الدِّینَ لَواقِعٌ [1].

قسمهای پی در پی با سجعهای خیلی کوتاه؛ ولی پشت سرش میبینید که عذاب پروردگار را ذکر میکند: قسم به این حقیقت، قسم به آن حقیقت [2] که جزای پروردگار حقیقت دارد و وعدههایی که برای آینده به شما داده شده است همه آنها واقع است و همه آنها امرِ شدنی است.

پس آهنگپذیری هم خود یک مطلبی است درباره قرآن مجید و خیلی عجیب هم هست. باز همین آقای طه حسین در این زمینه یک حرف خوبی میزند، میگوید از زمانی که رادیو پیدا شد، طرفداران کتابهای دینی و مذهبی و کتابهای ادبی- که طرفداران زیادی دارند، خواه تعصب داشته باشند و خواه نداشته باشند- علاقهمندند که اینها را به وسیله رادیوها پخش کنند و به گوشها برسانند. نه هیچ کتاب مذهبی در این جهت به پای قرآن رسیده است و نه هیچ کتاب ادبی توانسته است جای قرآن را در این جهت بگیرد. عبارتش این است:

پس از اختراع رادیو، پخش قرآن به وسیله خوانندگان خوشآواز در کشورهای اسلامی و کشورهای بیگانهای که به منظورهای سیاسی و غیر سیاسی برای مسلمین برنامهای دارند فراوان گردید. اکنون قرآن در رادیوهای اروپا و آمریکا بیشتر برای آنکه شنوندگان از آواز خوانندگان لذت برند خوانده میشود [3] لکن بسیاری از شنوندگان، آن را در درجه اول برای خودش و ثانیا به خاطر آوازهایی که در تلاوت آن است و طربی که در شنوندگان پدید میآورد میشنوند. گاه بعضی قسمتهای ادبی از زبانهای زنده در رادیو پخش میشود لکن هرگز پخش آنها مانند قرآن پیوسته و منظم نیست [4].

حلاوت قرآن

موضوع دیگر مسأله حلاوت قرآن است یعنی شیرینی و تناسبش با ذائقه انسان به طوری که سیر ناشدنی است. هیچ توجه کردهاید که در اسلام اصلا نفس تلاوت قرآن یعنی همان خواندن