افراد چون افراد استثنائی هستند وضع خاصی دارند و خودشان را تحت مطالعه دیگران قرار نمیدهند و نباید هم قرار بدهند. این حقایق از حدود اطلاعات عمومی بشر خارج است و لهذا معلومات عمومی بشر نمیتواند اینها را تحت بررسی قرار بدهد.

اما راجع به اینکه همیشه افرادی هستند که احیانا مسائلی را از غیب تلقی میکنند این جمله امیرالمؤمنین در نهجالبلاغه را من در همین جلسه خواندهام راجع به ذکراللَّه، اینکه انسان در یاد خدا باشد و یاد خدا را همیشه به خودش تلقین کند. اصلا ذکر از انواع تلقین است منتها تلقین یاد خدا. میفرماید: «انَّ اللَّهَ سُبْحانَهُ وَ تَعالی جَعَلَ الذِّکرَ جِلاءً لِلْقُلوبِ ...» خدا ذکر خودش را، یاد خودش را، تلقین یاد خودش را سبب روشنایی دلها قرار داده است به طوری که گوش دل و چشم دل به این وسیله باز میشود. مقصود این است که یک نوع روشنایی در روح انسان پیدا میشود، چیزی را میشنود که قبلا نمیشنید، چیزی را میبیند که قبلا نمیدید.

خود امیرالمؤمنین میفرماید که من وقتی که همراه پیغمبر در حِراء بودم گاهی چیزهایی میدیدم غیر از آنچه که مردم عادی میدیدند و نواها و صداهایی میشنیدم غیر از آنچه که دیگران میشنیدند و به پیغمبر عرضه کردم گفتم: یا رسولَاللَّه! من چنین چیزهایی را میشنوم. به من فرمود:

«انَّک تَسْمَعُ ما اسْمَعُ وَ تَری ما اری وَ لکنَّک لَسْتَ بِنَبی» بله، تو میشنوی این چیزها که من میشنوم و میبینی این چیزها که من میبینم ولی در عین حال تو پیغمبر نیستی. پس معلوم میشود که اختصاص به پیغمبران ندارد.

میفرماید: «انَّ اللَّهَ سُبْحانَهُ وَ تَعالی جَعَلَ الذِّکرَ جِلاءً لِلْقُلوبِ تَسْمَعُ بِهِ بَعْدَ الْوَقْرَةِ وَ تُبْصِرُ بِهِ بَعْدَ الْعَشْوَةِ وَ تَنْقادُ بِهِ بَعْدَ الْمُعانَدَةِ وَ ما بَرِحَ للَّهِ- عَزَّتْ الاؤُهُ- فِی الْبُرْهَةِ بَعْدَ الْبُرْهَةِ وَ فی ازْمانِ الْفَتَراتِ عِبادٌ ناجاهُمْ فی فِکرِهِمْ وَ کلَّمَهُمْ فی ذاتِ عُقولِهِمْ» [1] دائما چنین است، در هر فاصلهای که پیغمبری هست بعد پیغمبری نیست، باز عدهای از مردم، گروهی، رجالی هستند که خداوند در افکارشان با آنها سخن میگوید و در عقلشان با آنها حرف میزند و آنها مطالبی را تلقی میکنند.

مکاشفه مرحوم آقا سید جمال گلپایگانی

این جور چیزها زیاد است. مرحوم آقای سید جمال گلپایگانی رضوان اللَّه علیه یکی از مراجع تقلیدِ تقریبا عصر حاضر بودند که حدود پانزده سال پیش به تهران هم آمدند و اکنون حدود ده سال است که فوت کردهاند. من در تهران خدمت ایشان رسیده بودم و قبلا هم البته ایشان را میشناختم.

مردی بود که از اوایل جوانی که در اصفهان تحصیل میکرده است [اهل تقوا بوده] و افرادی که در