وجود داشته باشد.

آنگاه افکار متوجه این مطلب شد که هرچه هست، خاصیت مال تلقین است یعنی خاصیت مال فکر خود بیمار است؛ نه در فلز خاصیتی هست و نه در بدن آن طبیب معالج، و معالجات و فعالیتهای زیادی مشاهده شده است و بعد نتیجه گرفتهاند که این معالجهای که انجام میشود بیشتر، از تلقین است یعنی از این باور و ایمان و عقیدهای است که در خود بیمار پیدا میشود. بعدها افکار بر محور همین قوه تلقین و قوه فکر خود انسان دور زد. از وقتی که افکار آمد روی تأثیر قوه تلقین و قوه فکر، باز همان مسأله درمان روحی زنده شد که اصلا خود علم و اراده در انسان قوه است، نفس علم در انسان قوهای است که میتواند بر بدن انسان حکومت کند و نفس اراده و خواست قوهای است که میتواند بر بدن انسان حکومت کند؛ تا قضیه خواب مصنوعی کشف شد.

خواب مصنوعی و کشف شعور باطن

قضیه خواب مصنوعی، روحی بودن و خارقالعاده بودن این قوه را بیش از پیش اثبات کرد. در خواب مصنوعی که یک شخص با اراده خودش و یا با سلسله اعمالی که انجام میدهد کسی را خواب میکند، این آدم نه تنها روحش، بلکه حتی بدنش تابع القاء و اراده شخص عامل میشود؛ چطور؟ آن گونه که ما در کتابها خواندهایم و نوشتهاند، گاهی در خواب مصنوعی، [عامل] به حدی شخص را تحت تأثیر قرار میدهد که بر خلاف خواب طبیعی که اگر عواملی روی بدنش وارد شود و زیاد اثر بگذارد بیدارش میکند او یک حالت بیحسی و بیشعوری کامل پیدا میکند که حتی اگر اعضایش را قطعه قطعه کنند باز هم از خواب بیدار نمیشود. در خواب طبیعی وقتی صدایش کنند بیدار میشود؛ در خواب مصنوعی اگر دیگری صدا کند از خواب بیدار نمیشود. در خواب طبیعی اگر ضربهای یا دردی بر بدنش وارد کنند بیدار میشود؛ او باز هم بیدار نمیشود.

وقتی آن القاء کننده به او القاء کرد بخواب! او دیگر میخوابد. تا وقتی او امر نکند و دستور ندهد که بیدار شو، بیدار نمیشود.

اینجا یک نتیجهگیری که روحیون میتوانند بکنند این است: شخص تلقینکننده (عامل) اراده او را تحت تسخیر خودش قرار داده. وقتی که او را خواباند و شعور ظاهرش را از کار انداخت، شعور باطن او را در اختیار میگیرد و شعور باطنش تمام بدن خودش را در اختیار میگیرد به طوری که وقتی این به او میگوید تو باید احساس درد نکنی شعور باطن اطاعت میکند: بله، باید احساس درد نکنم. شعور باطن وقتی که تصمیم میگیرد احساس درد نکند احساس درد نمیکند.

این خیلی عجیب است. با اینکه نه تنها طبق فرضیه مادّیین، حتی در فرضیه ثنویین امثال دکارت (افرادی که روح را مجزای از بدن و اینها را دو دستگاه علیحده و مستقل از یکدیگر میدانند) نیز