درسی که از فصل بهار باید آموخت « (*)»

میل به تنوّع و تجدّد

انسان حالتی دارد که از یکنواختی ملول میشود، طالب تجدّد و تنوّع است.

تجدّد و نوخواهی، احتیاجی است در وجود بشر. امّا اینکه رمز این کار چیست، چرا بشر در کمال اشتیاق چیزی را طلب میکند و همینکه به او رسید از شدّت و هیجانش کاسته میشود، کم کم به سردی و خستگی و احیاناً به تنفّر و انزجار منتهی میشود، مطلبی است که امشب نمیخواهم وارد بحث آن بشوم.

بعضی گمان میکنند که این خصیصه، ذاتی بشر است. بشر همیشه مشتاق و آرزومند چیزهایی است که ندارد. داشتن، مدفن عشق و علاقه و خواستن است. امّا بعضی دیگر نظر دقیقتری دارند. میگویند اگر واقعاً چیزی مطلوب غریزی و ذاتی بشر باشد، ممکن نیست که وصال او را سرد و افسرده کند. در نهاد و غریزه بشر