میبرد؛ امّا دین انسان را در اختیار میگیرد، جهت انسان را و مقصد انسان را عوض میکند.

ویل دورانت در مقدّمه لذّات فلسفه درباره «انسان عصر ماشین» میگوید:

«ما از نظر ماشین توانگر شدهایم و از نظر مقاصد فقیر.» [1]

انسان عصر علم و دانش با انسان ما قبل این عصر در اینکه اسیر و بنده خشم و شهوت خویش است هیچ فرق نکرده است. علم نتوانسته است آزادی از هوای نفس را به او بدهد. علم نتوانسته است ماهیت حجّاجها، چنگیزها، نادرها، ابو مسلمها، سزارها را عوض کند. آنها با همان ماهیت بعلاوه مقدار زیادی نفاق و دورویی و تظاهر بر جهان حکومت میکنند با این تفاوت که علم دست آنها را درازتر کرده است، تیغ یک ذرعیشان تبدیل شده به موشک بمبافکن قارّه پیما.

آینده جهان

ما به دلیل اینکه مؤمن و مسلمانیم و در عمق ضمیرمان این اصل وجود دارد که:

«جهان را صاحبی باشد خدا نام» هر چه در دنیا پیشامدهایی میشود هرگز احساس خطر عظیم، خطری که احیاناً بشریت را نیست و نابود کند و کره زمین را تبدیل به توده خاکستر کند و زحمات چند هزار ساله بشریت را کأن لم یکن نماید نمیکنیم. در ته دل خودمان باور داریم که سالهای سال، قرنها، شاید میلیونها سال دیگر، در روی این زمین زندگی و حیات موج خواهد زد. فکر میکنیم بعد از ما آنقدر مسلمانها بیایند و زندگی کنند و بروند که فقط خدا عدد آنها را میداند. آری، ما در ته دل خود اینطور فکر میکنیم و هرگز این اندیشه را به خود راه نمیدهیم که ممکن است عمر جهان یعنی عمر بشر و عمر زمین ما به پایان رسیده باشد.

تعلیمات انبیاء، نوعی امنیت و اطمینان خاطر به ما داده است و در واقع در ته قلب خود به مددهای غیبی ایمان و اتّکا داریم. اگر به ما بگویند یک ستاره عظیم در فضا در