طوبی لمن عشق العبادة و عانقها [1].

خوشا به حال افرادی که به عبادت عشق میورزند و آن را در آغوش میگیرند.

در این حدیث، رسول اکرم میخواهد بفرماید تنها کسانی از ثمرات و نتایج عالی عبادت بهرهمند میگردند که عبادت را طوری انجام دهند که قلب آنها عاشقانه عبادت را انتخاب کند و بپذیرد.

خوب عبادت کردن و از مواهب آن بهرهمند شدن حساب و قاعده و به اصطلاح مکانیسمی دارد و مربوط است به حسن مدیریت خود؛ یعنی خود را، احساسات خود را، عواطف خود را، غرایز خود را و بالاخره قلب و دل خود را خوب اداره کردن. دل و احساس و عاطفه از هر چیز دیگر بیشتر نیازمند به مدیریت صحیح است. اکنون بر میگردیم به مدیریت اجتماعی.

امامت و رهبری امّت

گفتم رشد یعنی قدرت مدیریت. وقتی که انسان میخواهد انسانهای دیگر را اداره کند یعنی وقتی که موضوع رشد اداره انسانهای دیگر باشد، آن را «مدیریت و رهبری» مینامیم. این نوع از رشد دراصطلاح اسلامی «هدایت» و به تعبیر رساتر «امامت» نامیده میشود.

دقیقترین کلمهای که بر کلمه «امامت» منطبق میشود همین کلمه «رهبری» است. فرق نبوّت و امامت در این است که نبوّت، راهنمایی و امامت، رهبری است.

نبوّت، ابلاغ، اخبار، اطّلاع دادن، اتمام حجّت و راهنمایی است. راهنما چه میکند؟

راه را نشان میدهد؛ وظیفهاش بیش از این نیست که راه را نشان دهد. ولی بشر علاوه بر راهنمایی به رهبری نیاز دارد؛ یعنی نیازمند است به افراد یا گروه و دستگاهی که قوا و نیروهای وی را بسیج کنند، حرکت دهند، سامان و سازمان بخشند. نبوّت، راهنمایی است و یک منصب است؛ امّا امامت، رهبری است و منصب دیگری است. پیغمبران بزرگ، هم نبی و هم امام هستند. پیغمبران کوچک فقط نبی بودند و امام نبودند، رهنما