استدلال قرآن به مسأله حیات بر توحید [ ( بیست گفتار )] « (*)»

بهار و رستاخیز

سنّت عجیب زنده کردن و میراندن از موضوعاتی است که همواره بشر را در مقابل خود به تفکر و تحقیق واداشته است. در قرآن مجید این موضوع به عنوان یک آیت عظیم الهی یاد شده. در قسمتی از آیات، این سنّت جاریه به عنوان آیت ذات مقدّس احدیت یاد شده، مثل آیه 164 سوره بقره- که در جلسه پیش [1] دربارهاش بحث شد- و در بعضی از آیات، این موضوع به عنوان نمونه تبدیل نشئهای به نشئه دیگر و به عنوان رستاخیز کوچکی که میتواند نمونه قیامت کبری باشد ذکر شده، مثل آنکه در سوره مبارکه فاطر میفرماید:«وَ اللَّهُ الَّذی أرْسَلَ الرِّیاحَ فَتُثیرُ سَحاباً فَسُقْناهُ إلی بَلَدٍ مَیتٍ فَأَحْیینا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ مَوْتِها کذلِک النُّشورُ» [2]، یا در سوره ق میفرماید: