مصلحتت این نباشد. نه یا رسولَ اللَّه! من میخواهم به این اغنیا یاد بدهم که اصلًا پول خرج کردن و در راه خدا خرج کردن چگونه است. پیغمبر هم برای او دعا کرد.

خدا دعا را برای امتحان خود او و همه مردم مستجاب کرد. گوسفندهایی پیدا کرد. به سرعت چیزدار شد، مخصوصاً گوسفندش خیلی زیاد شد. کمکم فکر کرد گوسفند زیاد شده، دیگر در شهر نمیشود گوسفندها را اداره کرد، برویم بیرون یک جایی تهیه کنیم تا بتوانیم گوسفندها را به چرا ببریم. کمکم ظهر دیگر به نماز جماعت نمیرسید. با خود میگفت حالا یک وعده را نخواندیم مهم نیست؛ به یک وعده نماز جماعت اکتفا میکنیم. میآمد به سرعت خودش را به صفهای آخر میرساند یک نمازی میخواند و میرفت. کمکم کارش توسعه پیدا کرد، گفت باید برویم فلان منطقه یک جایی انتخاب کنیم. به آنجا رفت. تا قضیه رسید به آنجا که آیه زکات نازل شد و پیغمبر مأمور جبایت برای اخذ زکات فرستاد. وی اول سراغ او رفت؛ گفت: دستور خداست که این مقدار باید بدهی تا صرف راه خدا بشود. گفت: آیا اختصاص به من دارد؟ گفت: نه، شامل دیگران هم میشود. گفت: اول برو سراغ دیگران بعد بیا سراغ من. رفت سراغ دیگران، کارهایش را انجام داد و برگشت.

ثعلبه مدتی نگاه کرد، زیر و رو کرد، گفت: این با باج گرفتن چه فرق میکند؟ چشم فقرا کور بشود میخواستند کار کنند. این همان آدمی بود که میگفت: لَئِنْ اتینا مِنْ فَضْلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَ لَنَکونَنَّ مِنَ الصّالِحین و میگفت: ما که کریمیم پول نداریم، آنهایی که پول دارند کرم ندارند.

در این جور آزمایشها اگر انسان مراقب خود نباشد به غفلت فرو میرود.

بعد از آنکه میفرماید: لِنَفْتِنَهُمْ فیهِ، میفرماید: وَ مَنْ یعْرِضْ عَنْ ذِکرِ رَبِّهِ یسْلُکهُ عَذاباً صَعَداً. نفرمود هرکسی که مفتون بشود، هرکسی که ... [1]