چون امروز روز ولادت امام مجتبی سلاماللَّه علیه بود قهراً باید تیمّناً و تبرکاً نامی از این وجود مقدس ببریم. امام یعنی پیشوا و غیر از این معنایی ندارد. آیاتی که از سوره اسراء در ابتدا خواندم از اینجا شروع میشود: یوْمَ نَدْعوا کلَّ اناسٍ بِامامِهِمْ [1] روزی که هر گروهی از مردم را به همراه پیشوایان و مقتدایانشان میخوانیم.

مفسرین گفتهاند- خود ما در کتابهای خودمان نوشتهایم- که امام در قرآن یعنی آن کسی که الگو و مقتدا قرار میگیرد اعم از آنکه آن الگو و مقتدا الگو و مقتدای به حق باشد یا به باطل. هر گروهی به همراه کسانی خوانده میشوند و محشور میشوند که آن کسان الگو و مقتدای آنها بودهاند. درباره فرعون میفرماید: یقْدُمُ قَوْمَهُ یوْمَ الْقِیمَةِ [2] پیشاپیشِ گروه خودش در قیامت حرکت میکند یعنی امامِ اهلالنّار است و پیروان او پشت سر او هستند. پس امام، اعمّ از امام به حق و امام باطل، یعنی آن که واقعاً الگو و مقتداست.

برخی خصوصیات امام حسن علیه السلام

امام مجتبی سلاماللَّه علیه آن وقت واقعاً برای ما امام است که عملًا الگو و مقتدا باشد. یکی از خصوصیاتی که از زندگی این بزرگوار نقل شده است در همین مسأله حضّ بر طعام مسکین است. ایشان چند بار هرچه داشتند دو قسمت کردند، یک قسمت را به مصرف مساکین و فقرا رساندند و قسمت دیگر را برای خود نگهداری کردند. سفر حج را مخصوصاً از مدینه تا مکه پیاده میرفتند نه از آن جهت که مال و مرکوب و چنین امکانی نداشتند، امکانش را هم داشتند ولی مخصوصاً برای اینکه افْضَلُ الْاعْمالِ احْمَزُها، برای اینکه همه یاد بگیرند، برای اینکه نفس انسان بیشتر خاضع و خاشع بشود و برای اینکه در مقابل خدای متعال بیشتر اظهار عبودیت کرده باشد، در سفر حج اینگونه عمل میکرد. ایشان ضربالمثل حلم و بردباری و تحملاند، با توجه به این نکته که امام حسن همان نشاط را برای شهادت و شهید شدن دارد که امام حسین دارد.

اگر انسان خوب توجه کند آنوقت میفهمد که به یک معنا مظلومیت امام حسن