همسر بزرگوار پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله، که به اتفاق شیعه و سنی تا این زن- که همسر اول پیغمبر بود- زنده بود حضرت همسر دیگری انتخاب نکرد و با اینکه وقتی این زن از دنیا میرفت نزدیک هفتاد سال از عمر او گذشته بود، پیغمبر اکرم تا آخر عمر هر وقت نام خدیجه را میشنید اشکهایش جاری میشد. این نشان میدهد منتهای وفاق روحی را که میان این زن و حضرت رسول وجود داشت.

زهرای مرضیه، افضل زنان

دیگر حضرت زهرای مرضیه، صدّیقه طاهره سلاماللَّه علیها، که از این چهار زن افضلِ آنها ایشان هستند. باتوجه به اینکه کار پیغمبر هیچوقت حسابنشده و از روی احساسات بیمنطق بشری نیست، اگر ما رفتار پیغمبر را با حضرت زهرا در نظر بگیریم و سخنان پیغمبر را- که «ما ینْطِقُ عَنِ الْهَوی. انْ هُوَ الّا وَحْی یوحی [1]»- درباره حضرت زهرا در نظر بگیریم کافی است تا بفهمیم حضرت زهرا به چه کمالی از انسانیت رسیده است. مسأله این نبود که چون حضرت زهرا دختر ایشان بود احساسات پدری اقتضا میکرد که چنین تعبیر کند. کسی که کتاب آسمانیاش قرآن است و روابط فرزندی و پدری و روابط همسری را از نظر تأثیر در سعادت به این شدت میکوبد امکان ندارد که روابط حسنه او با دخترش و علاقه او به دخترش صرفاً جنبه احساسی و پدر و فرزندی داشته باشد و ریشه الهی نداشته باشد.

گفتیم که حضرت رسول صلی الله علیه و آله تا آخر عمر هرگاه که نام جناب خدیجه را میشنیدند اشک میریختند. این را زیاد نوشتهاند که در شب زفاف حضرت زهرا و حضرت امیر سلاماللَّه علیهما بعد از آنکه عروس را به خانه داماد بردند و زنها عروس را همراهی کردند چون عادت زنان آن زمان چنین بود- و زمانهای بعد هم گاهی همینطور بوده است- که بعد از آنکه عروس و داماد را به حجله میبردند دور و بر حجله را خالی نمیگذاشتند و گوش میکردند ببینند چه میگویند- که کار بد و زشتی است- رسول اکرم فرمود احدی از زنها حق ندارد در نزدیک حجله بماند.

همه رفتند. بعد از مدتی حضرت آمدند دیدند امّ ایمن در آن نزدیکهاست. فرمود: امّ ایمن مگر نگفتم که هیچ زنی حق ندارد نزدیک بماند، تو چرا ماندی؟ عرض کرد: