�

تفسیر سوره تغابن (2)

اعوذ باللَّه من الشیطان الرجیم زَعَمَ الَّذینَ کفَروا أَنْ لَنْ یبْعَثوا قُلْ بَلی وَ رَبّی لَتُبْعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِما عَمِلْتُم وَ ذلِک عَلَی اللَّهِ یسیرٌ. فَامِنوا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ النّورِ الَّذی أَنْزَلْنا وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلونَ خَبیرٌ. یوْمَ یجْمَعُکمْ لِیوْمِ الْجَمْعِ ذلِک یوْمُ التَّغابُنِ وَ مَنْ یؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ یعْمَلْ صالِحاً یکفِّرْ عَنْهُ سَیئاتِهِ وَ یدْخِلْهُ جَنّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْانْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً ذلِک الْفَوْزُ الْعَظیمُ. وَ الَّذینَ کفَروا وَ کذَّبوا بِایاتِنا اولئِک أَصْحابُ النّارِ خالِدینَ فیها وَ بِئْسَ الْمَصیرُ [1].

گفتیم که بیشتر آیات سوره مبارکه تغابن تذکر معاد است. آیاتی که قبلًا خواندیم نوعی ذکر مقدمه و به اصطلاح مقدمهچینی برای معاد بود و اساساً مهمترین رسالت پیامبران آگاه کردن مردم از همین امر است. اینکه مکرر در مکرر راجع به معاد بحث میشود، برای این است که یک رسالت اصلی پیامبران همین است.