جلد بیست و هفت

[ ادامه آشنایی با قرآن ]

[ تفسیر سوره الرحمن ]

تفسیر سوره الرحمن (1)

بسم اللَّه الرحمن الرحیم

الحمد للَّهربّ العالمین بارئ الخلائق اجمعین و الصلوة و السّلام علی عبداللَّه ورسوله و حبیبه و صفیه سیدنا و نبینا و مولانا ابیالقاسم محمّد و آله الطّیبین الطّاهرین المعصومین اعوذ باللَّه من الشّیطان الرجیم:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ. الرَّحْمنُ. عَلَّمَ الْقُرْ انَ. خَلَقَ الْانْسانَ. عَلَّمَهُ الْبَیانَ. الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبانٍ. وَ النَّجْمُ وَالشَّجَرُ یسْجُدانِ. وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمیزانَ. الّا تَطْغَوْا فِیالْمیزانِ. وَ اقیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لاتُخْسِرُوا الْمیزانَ. وَ الْارْضَ وَضَعَها لِلْانامِ. فیها فاکهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْاکمامِ. وَ الْحَبُّ ذُوالْعَصْفِ وَ الرَّیحانُ. فَبِای الاءِ رَبِّکما تُکذِّبانِ [1].

سوره مبارکه رحمن است. تنها سورهای است که خود سوره با یکی از اسماءاللَّه آغاز میشود، با اسم مبارک «رحمن». ما در «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم» بعد از «اللَّه» با اسم