�

تفسیر سوره حشر (4)

اعوذ باللَّه من الشیطان الرجیم

هُوَ اللَّهُ الَّذی لا الهَ الّا هُوَ الْمَلِک الْقُدّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیمِنُ الْعَزیزُ الْجَبّارُ الْمُتَکبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمّا یشْرِکونَ. هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْاسْماءُ الْحُسْنی یسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّمواتِ وَ الْارْضِ وَ هُوَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ [1].

در وسطهای این آیه بود که در جلسه پیش ماندیم. بهطور مختصر به آن مقداری که گفتیم اشاره میکنیم و رد میشویم. آیات، آیات توحیدی است. قسمتی از اسماء حسنای الهی در این آیات بیان شده است و در آخر هم برای اینکه کسی توهّم نکند که اسماء حسنای الهی منحصر به همینهاست که اینجا ذکر کردیم میفرماید: «لَهُ الْاسْماءُ الْحُسْنی» هر اسمی که اسم حُسنی باشد [از آنِ اوست.] در جلسه پیش عرض کردیم وقتی که صفتی را در حالی که متلبّس به ذات است در نظر بگیریم و اعتبار کنیم، به آن «اسم» میگویند؛ یعنی اسم در اینجا غیر از نام است که ما معمولًا در