کلمات را به زبان نیاور، چون این کلمه را که شما میگویید، آن معنا به ذهن میآید و بنا نیست که بشر در مجامع آن معانی را در ذهن خودش مجسم کند.

به این معنا البته درست است که برخی روزها روزهای مبارکی است. حتی میتواند یک سلسله دستورهای شرعی بر اساس همین روزها بر قرار شود برای اینکه این روز یادآور آن حادثه است. مثلًا امام حسین را در نیمه شعبان یا بیست و هفتم رجب زیارت میکنیم. بیست و هفتم رجب با بیست و چهارم رجب، خودش بالذات هیچ فرقی نداشته ولی بیست و هفتم رجب به اعتبار بعثت پیغمبر اکرم شرافتی پیدا کرده است. همین طور که گفتیم گاهی لفظ به اعتبار معنایش شرافتی پیدا میکند که بیوضو نباید دست روی آن گذاشت. بیست و هفتم رجب به اعتبار بعثت پیغمبر، هفده ربیع به اعتبار ولادت پیغمبر، سوم شعبان به اعتبار ولادت امام حسین و نیمه شعبان به اعتبار ولادت حضرت حجّت شرافتی پیدا میکند که [میگویند] امام حسین را هم اگر میخواهید زیارت کنید در این روز زیارت کنید که این روز یادآور چنین حادثه مبارکی است؛ یعنی حتی یک سلسله احکام و دستورها بر این اساس برقرار میشود، و هیچ مانعی هم ندارد. میرسیم به مسئله نحوست ذاتی ایام.

سعد و نحس ایام در روایات

ولی در روایات ما پیدا میشود چیزهایی که از آنها حتی بیش از این، مفهوم میشود.

مثلًا مسافرت کردن در حالی که قمر در عقرب است یا مسافرت کردن در فلان روز خوب نیست، مسافرت کردن در فلان روز خوب است، این چیزهایی که اصطلاحاً «نجوم احکامی» نامیده میشود. اینها چیست؟ در مورد اینها ما یک عده روایات داریم که ظاهر آنها همینها را تأیید میکند، و از طرف دیگر یک عده روایات داریم که شدیداً اینها را نفی میکند، مثل آنچه که در نهجالبلاغه است که در کتب روایات هم ذکر شده است که وقتی امیرالمؤمنین سلام اللَّه علیه میخواستند به جنگ نهروان بروند، در حالی که سوار شده و آهنگ رفتن کرده بودند اشعث قیس کنْدی آمد در حالی که یکی از خویشاوندانش همراهش بود و گفت: یا امیرَالمؤمنین! توقف بفرمایید و حرکت نکنید برای اینکه این [مرد] سخنی میگوید. فرمود: چه میگوید؟