کریسی موریسون کتابی دارد به نام آفرینش انسان؛ در آن کتاب این موضوعات را خیلی خوب شرح داده است. از جمله بعد از آنکه اوضاع زمین و جوّ زمین و اکسیژن و گازهای دیگری که در مجموع زمین وجود دارد و مجموع اوضاعی که در روی زمین رخ داده و وضع ابرها و وضع هوا را کاملًا تشریح میکند، میگوید اصلًا محال و ممتنع است که جریانات بیهدف عالم منتهی به اینجا شده باشد. مثل این است که کسی فرض کند که کتابی مثل کلیات سعدی نوشته شده ولی همین سعدی که این شعرها را گفته آدمی بوده در نهایتِ بیسوادی و بیذوقی، اصلًا شعر نمیفهمیده، معنی شعر هم نمیفهمیده، همین طور که با قلم خط خط میکرده این طور درآمده است؛ تصادفاً این جور شده! محال و ممتنع است که تصادف چنین اثری را به وجود بیاورد. تا حالا هیچ وقت شده که یک روزنامه در بیاید در بیست صفحه، شما درباره یک مقالهاش، درباره نیم مقالهاش، درباره یک سطرش احتمال بدهید حروفچینهایی بیسواد همین طور به گزاف حروف را برداشته و چیدهاند این مقاله درآمده است؟! هیچ وقت انسان میتواند چنین احتمالی بدهد؟ و حال آنکه ممکن است کسی بگوید چه مانعی دارد؟ حروفش که آنجا بوده، حروفچین هم که آنجا وجود داشته، دست حروفچین را هم که نبریده بودند؛ حروفچین بیسوادی برداشته همین طور بدون اینکه نقشهای باشد، یک حرف الف از اینجا برداشته، ب از آنجا برداشته، هی برداشته جمع کرده، خودش هم نمیدانسته چکار میخواهد بکند، بعد داده زیر چاپ، حالا نگاه میکنیم میبینیم یک مقاله مفصل درباره مثلًا «اوضاع سیاسی جهان» از آب درآمد!

معنی سماء

در گردش شب و روز، در این روزی شما که خدا از بالا فرود میآورد [نشانههایی است برای کسانی که تعقل میکنند.] مکرر عرض کردهایم که «سماء» در عربی مساوی با کلمه «آسمان» در فارسی نیست. غلط است که نصاب هم گفته: «سما آسمان». آسمان فارسی مرکب از کلمه «آس» و کلمه «مان» مفهوم فلک را میدهد، یعنی آس مانند (آس یعنی سنگ آسیاب)؛ یعنی آن چیزی که مانند سنگ آسیاب میچرخد. این از اساس فلکیات قدیم گرفته شده که فلک مثل سنگ آسیاب میچرخد. کلمه «سماء» یعنی بالا. قرآن به ابر هم «سماء» میگوید و گاهی به خود