در عالم جان چون روم از عالم تن [1] در عالم تن عالم جان نادیده

میگوید وقتی که هنوز در اینجا هستم و با عالم جان آشنا نشدهام، بعدش هم دیگر فایده ندارد، وقتی هم بمیرم کور مردهام، همان که قرآن فرمود: وَ مَنْ کانَ فی هذِهِ اعْمی فَهُوَ فِی الْاخِرَةِ اعْمی وَ اضَلُّ سَبیلًا [2] آن که در این جهان کور باشد در آخرت کور است و گمراهتر.

کورباطنی

مقصود از «اعمی» چیست؟ آیا مقصود کسی است که در این دنیا چشم سر نداشته باشد؟ این که برای کسی جرم نمیشود، و چقدر اولیاءاللَّه بودهاند که چشم نداشتهاند.

مرحوم سید احمد کربلایی یکی از بزرگان بوده است. نامههایی میان ایشان و عالم بسیار بزرگ مرحوم حاج شیخ محمدحسین اصفهانی (رضواناللَّه علیه) استادِ علامه طباطبایی رد و بدل شده است. گفتند مرحوم آقا سید احمد یک چشمش کور بوده. علامه طباطبایی (سلّمهاللَّه تعالی) نقل میکردند که او در آخرین نامهاش مینویسد: «دوست دارم که چشم دیگرم هم کور بشود که جز او دیگر چیزی را نبینم.» یک چنین کوری از هر بینایی بیناتر است.

ابوبصیر از اصحاب حضرت باقر و حضرت صادق علیهما السلام است و کور بوده [3].

روزی حضرت باقر علیه السلام با بعضی از اصحاب در مسجد مدینه نشسته بودند. حضرت عملی را انجام دادند که ممکن است شما تعجب کنید، ولی تعجب نکنید که این را خیلی از شیعیان کوچکشان هم دارند (من سراغ دارم). حضرت به آنهایی که آنجا بودند فرمود که من الآن اینجا همین طور که نشستهام مخفی میشوم، هرکسی که میآید از او سراغ مرا بگیرید، ببینید چه جواب میدهد؟ افرادی آمدند و اینها