همه در نهایت امر یک چیز میخواهند و آن سعادت خودشان است.

انسان، بالفطره طالب سعادت خودش است نه طالب شقاوت خودش، و اگر دنبال کارهایی میرود که منجر به شقاوتش میشود، آن کار را نه به قصد این که به شقاوت برسد انجام میدهد بلکه در همان حال نیز به خیال خودش سعادتش در این راه است. پس انسان به طور قطع و مسلّم از عمل و کار و تلاش خودش سعادت خودش را طالب است و هیچ کس قصدش این نیست که از تلاش و حرکت و فعالیتش شقاوت نصیبش بشود. البته گاهی انسان تلاشهای زیادی در همین دنیا میکند به خیال این که به سعادت نائل بشود، بعد از مدتی خودش میفهمد که تمام این تلاشها بیهوده بوده است و یا میبیند که از این تلاشها نتیجه معکوس گرفته است و اگر تلاش نمیکرد برای سعادتش بهتر بود.

نقش ایمان در سعادت انسان

یکی از آثار ایمان به خدا و روشن شدن به نور خدا این است که عمل انسان ارزش واقعی پیدا میکند، یعنی وضعی پیدا میکند که واقعاً عمل و تلاش انسان موجب سعادت انسان میشود، آنهم سعادت ابدی. اینجا مسئلهای طرح میشود که در آیه بعد بیشتر بر آن تصریح شده است و آن این است که آیا کار خوب و کار بد انسان بستگی به ایمان انسان دارد یا ندارد؟ آیا کار خوب به هرحال خوب و سعادتبخش است ولو انسان به نور الهی روشن نشده باشد و کار بد هم برای انسان به هرحال بد است ولو آنکه انسان ایمان داشته باشد و به نور الهی روشن باشد؟

این یک مسئلهای است که زیاد مطرح میشود و مخصوصاً جوانهای امروز این سؤال را زیاد مطرح میکنند، به این صورت که میگویند چه دلیلی هست و چه لزومی دارد که برای این که عمل انسان مقبول درگاه خدا واقع بشود انسان حتماً مسلمان و با ایمان باشد و به خدا اعتقاد داشته باشد یا به تعبیری که در این آیات هست به نور الهی روشن شده باشد؛ کار خوب به هرحال خوب است، خدا هم که غنی است، پس برای خدا چه فرق میکند که بندهای که کار خوب و یا کار بد میکند او را بشناسد یا نشناسد؛ خدا چون خداست و بزرگ و عظیم و غنی و بیاعتناست، نباید بین بندگان- چه آن بندهای که او را میشناسد و در درگاه او سر تعظیم فرود میآورد، نماز میخواند و روزه میگیرد، و چه آن بندهای که اساساً او را نمیشناسد