به من دادهای اگر بگویی بده به غیر، من باید بدهم؛ چون ایمان دارید که هرچه دارید از اوست و او به شما داده. هر مقدار را به شما بگوید بده به فلان کس یا به فلان مصرف، هرگز احساس ناراحتی نمیکنید چون ایمان دارید که هرچه دارید از او دارید. حال آیا ممکن است کسی به خدا ایمان داشته باشد و طبعاً ایمان داشته باشد که هرچه دارد از خدا دارد و خدا به او امر کند از آنچه که من به تو دادهام مقدار ناچیزی را در راه خیر بده، آنوقت او کراهت داشته باشد، ناراضی و ناراحت باشد؟

نه. اگر احساس کرد ناراحت است، اگر خواست وجوهات مالش را بدهد بعد دید از این کار ناراحت است، باید بفهمد ایمانش درست نیست یعنی چیزی از نفاق در قلب و روح او هست.

قرآن میگوید چه دلیلی بر نفاق شما بالاتر از این که وقتی که میخواهید بیایید به نماز، با ناراحتی و کسالت میآیید، چهار رکعت نماز که بخواهید بخوانید میگویید چه خوب است زودتر تمام شود. شندرغاز اگر میخواهید به یک مورد صحیحی، به یک مستحق شرعی بدهید، شیطان گویی دست شما را گرفته و پیدرپی میگوید نده. این علامت این است که ایمان شما ایمان نیست.

پس قرآن میگوید آدمی که روحش چنین روحی است آیا توقع دارد که اگر احیاناً [مالی را] داد خدا عملش را قبول کند؟ نه، ایمان نداری، در نتیجه عملت هم قبول نیست. وَ ما مَنَعَهُمْ انْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ هیچ چیزی مانع نمیشود از اینکه نفقات اینها یعنی انفاقاتشان، همین پولهایی که در به اصطلاح راه خیر مصرف میکنند قبول بشود مگر اینکه اینها به خدا ایمان ندارند، به پیغمبر هم ایمان ندارند؛ دلیلش این است: نماز هم که میخوانند با بینشاطی و بیرغبتی میخوانند، پولی هم که میخواهند در راه خیر بدهند از روی کراهت میدهند. بنابراین عمل چنین کسانی هرگز قبول نمیشود.

ایمان، شرط بالا رفتن عمل

از اینجا انسان باید بفهمد که چه عملهایی قبول میشود چه عملهایی قبول نمیشود.

شرط قبول عمل، شرط اینکه عمل انسان بالا برود این است که انسان ایمان داشته باشد، چرا؟ علتش واضح است. انسان اگر به خدا ایمان نداشته باشد و اگر به روز قیامت ایمان نداشته باشد و اگر به پیغمبر و دستور پیغمبر ایمان نداشته باشد آیا