به خدا سوگند من درِ خیبر را با یک قوه جسمانی نکندم بلکه یک قوه الهی مرا تأیید کرد؛ یعنی این بازوی انسانی و بشری علی توانایی چنان کاری را نداشت، یک نیروی الهی او را تأیید کرد به طوری که اگر ده مقابل آن هم بود باز قادر میبودم.

پس علی علیه السلام میگوید من کندم، نه اینکه من نکندم، بلکه من دستم را به در گذاشتم و خدا در را کند و پرتاب کرد. من کندم، ولی با یک قوه خدادادی. پس معجزه معنایش این است که اگر عیسی مرده زنده میکند، نه بشر با قوه بشری مرده زنده کرده و نه خدا مستقیماً بدون دخالت بشر، بلکه بشر با قوه خدایی مرده را زنده کرده است.

بنابراین روشن شد که دلالت معجزه بر صدق نبوت، یک دلالت عقلی است اما نه دلالت عقلی به آن شکلی که متکلمین میگویند بلکه یک نوع دلالت عقلی صددرصد منطقی.

معجزات پیغمبر اسلام

برخی از مستشرقین و کشیشان مسیحی به شکل اعتراض بر قرآن و بر پیغمبر ما مسئلهای را طرح کردهاند که بعضی از نویسندگان اسلامی هم، نه به آن شکل بلکه به شکل دیگری مطرح نموده و کم و بیش مدعای آنها را قبول کردهاند و آن مسئله معجزات پیغمبر اسلام است.

مسیحیها به این شکل مسئله را مطرح کردهاند که: از خود قرآن استنباط میشود که پیامبر اسلام در مقابل تقاضای معجزه که از او میشد امتناع میورزید و خود قرآن بر این مطلب دلالت صریح دارد که حتی بوی انکار سخت نسبت به معجزه میدهد؛ و آیاتی هم بر این مطلب شاهد آوردهاند که ما در آینده نزدیک به آن آیات اشاره میکنیم.

بعضی از نویسندگان اسلامی در عصر اخیر این مطلب را به این شکل توجیه کردهاند که:

اساساً معجزه مربوط به دورههای کودکی بشر یعنی دورههایی است که بشر هنوز مراحل توحش را میگذراند و به مرحله علم و تعقل و منطق پا ننهاده بود و لذا چون از طریق علمی و منطقی ممکن نبود که مسائل را با انسانها مطرح نمود، از این نظر پیامبران گذشته معجزه میآوردند.