منسوب به مولی امیرالمؤمنین است:

یعنی در طلب علوّ و بزرگی از وطن خارج شو، زیرا در مسافرت پنج فایده وجود دارد: غصههای محلی فراموش میشود، وسیله کسب معیشت است، وسیله آموختن علم است، راه ادبآموزی است، به وسیله سفر انسان به مصاحبت بزرگان توفیق مییابد.

انوری میگوید:

غزالی میگوید: یکی از علما به یاران خود میگوید: «سیحوا تَطیبوا، فَانَّ الْماءَ اذا کثُرَ مَقامُهُ فی مَوْضِعٍ تَغَیرَ» یعنی سیاحت کنید تا پاکیزه شوید، زیرا آب اگر در یک جا بماند میگندد [1].

ابوالفتح بستی میگوید:

یعنی از بس که یک جا ماندم از نظرها افتاده و پست شدم، آری هرکس در یک نقطه زیاد بماند عزتش تبدیل به خواری میشود، زیاد ماندن مرد در جایگاه خودش رنگ و بوی و مزه او را میبرد.