دین، پشتوانه سعادت

برای یک موجود زنده آسایش و خوشی آنگاه فراهم است که با محیط و مجموع عواملی که او را احاطه کرده است هماهنگ و سازگار باشد؛ یعنی شرایط محیط طوری باشد که با زندگی مخصوص او توافق داشته باشد، و زندگی مخصوص او طوری باشد که با شرایط محیط و عواملی که به او احاطه کرده است متوافق و هماهنگ باشد. بدیهی است که اگر ناهماهنگی و ناسازگاری باشد، به حکم آنکه آن موجود زنده جزء است و محیط کل، او محاط است و عوامل خارجی محیط و همواره جزء باید تابع کل و محاط تابع محیط باشد، امکان بقا از آن موجود زنده سلب میشود و خواه ناخواه از میان میرود. پس شرط اولی بقا و خوشبختی موجود زنده توافق و هماهنگی با محیط است.

انسان که به نوبه خود موجود زندهای است و محکوم همان قوانینی است که بر همه جانداران حکمفرماست، خواه ناخواه مشمول این قانون و تابع این اصل کلی میباشد؛ یعنی شرط بقا و دوام و خوشی و خوشبختی انسان در زندگی این است که با عواملی که او را احاطه کرده است متوافق و هماهنگ و سازگار باشد. بالاتر اینکه انسان علاوه بر محیط طبیعی از آب و هوا و نور و منطقه و سرزمین سالم که مرض خیز نباشد، یک محیط مخصوص دیگر هم دارد و آن محیط و جوّ اجتماعی