سلسله اصول معنوی و شرافتهای اخلاقی بسازند.

انسانیت از خداشناسی نمیتواند جداگردد. یا خداشناسی است و یا سقوط در حیوانیت و منفعت پرستی و سبُعیت و درندگی. منفعت پرستی به معنی واقعی کلمه یعنی اینکه آدمی واقعاً بنده شهوت و شکم بوده باشد. یا باید بنده خدا بود و یا بنده شکم و دامن و جاه و مقام و پول و زر و زیور، راه سوم ندارد. اما اینکه کسی مدعی شرافت و اخلاق و تقوا و عفت باشد و در عین حال به خداشناسی که سرسلسله این امور است ایمان و اعتقاد نداشته باشد، وهم باطلی بیش نیست.

قرآن کریم مثلی ذکر میکند، میفرماید:

مثَل کلمه پاک توحید مثَل درخت پاک و سالمی است که در زیر زمین ریشه دوانیده و شاخه هایش سر به آسمان کشیده است. این درخت، میوه ده و ثمربخش است، همیشه بهار است و همیشه میوه ده است، در همه فصلها و همه روزها میوه فراوان دارد که تمام شدنی نیست [1] این مَثَل درباره کسانی است که درخت خداشناسی در زمین روحشان روییده باشد. شاخههای این درخت عبارت است از اعتقاد به نبوّت و ولایت و وجود ادیان و راهنمایان الهی و همچنین اعتقاد به حقانیت جهان و اینکه جهان به حق و عدالت برپاست، اجر نیکوکاران ضایع نمیگردد و کیفر بدکاران به آنها خواهد رسید، و امثال این امور. میوههای این درخت، شرافت و کرامت است، عفت و تقواست، احسان و گذشت و خدمت و فداکاری است، رضایت و آرامش قلب و اطمینان و سعادت است. آنگاه مثَل دیگر ذکر میکند و میفرماید:

اما مثَل سخن ناپاک و بیحقیقت مثَل درختی است که ریشهای نداشته باشد، قرار و ثبات و آرامشی نداشته باشد، اندک بادی آن را از ریشه میکند [2]