یکی از متصوّفه- که به قول خودشان او را سلطان میگویند- یک وقتی در عالم مکاشفه خودش داشت با خدا حرف میزد. یک وقت خدا به او گفت: بایزید! آیا میخواهی آن باطنت را آنطور که هست به مردم ارائه بدهم که دیگر یک نفر هم مریدت نباشد و دنبالت نیاید؟ بایزید گفت: خدایا! آیا میخواهی آن رحمت فوق العادهات را به مردم بگویم که دیگر یک نفر حرفهایت را اطاعت نکند؟ خدا گفت: سر به سر، نه تو بگو نه من میگویم!

داستان مرد اداری و همکارش

یکی از رفقایمان نقل میکرد که روز اول ماه رمضان بود، روزه گرفتیم رفتیم اداره و تازه با یک آقایی به اصطلاح هم میز و آشنا شده بودیم. او هم روزه میگرفت. بعد از یکی دو ساعت آن رفیقم گفت: فلانی! من میخواهم یک تذکری به شما بدهم.

گفتم: بفرمایید. گفت: من خیلی از شما معذرت میخواهم که این تذکر را میدهم ولی خوب لازم میدانم که این تذکر را بدهم، از اخلاق بد خودم است، چه عرض کنم. من یک چنین اخلاق بدی دارم که در ماه رمضان که روزه میگیرم عصبانی میشوم، خیلی هم عصبانی میشوم. وقتی هم که عصبانی میشوم دیگر هرچه به دهانم میآید میگویم، حرف بد میگویم، فحش میدهم، توهین میکنم. ممکن است در این ماه رمضان به جنابعالی جسارتی بکنم. خواهش میکنم اگر چنین شد، دیگر روزه است، اخلاق من است، خیلی ببخشید. این آقای رفیق ما گفت: گفتیم عجب کاری شد! این مرد روز اول ماه رمضان آمد با ما اتمام حجت کرد. حالا ما یک ماه رمضان تمام باید از او فحش بشنویم، چون روز اول ماه رمضان گفته اخلاق من این است. گفت: من هم گفتم که عجب تذکر بجایی دادی! اتفاقاً اخلاق من هم همینطور است و بلکه بدتر، در حال روزه عصبانی میشوم، یک وقت میبینی که این دوات را برداشتم و پراندم به سرت. گفت: عجب! خیلی اخلاق بدی است. پس خوب است هر دومان مواظب باشیم.

راسل میگوید مسئله اخلاق در میان بشر همین است و همین، [و حرفهایی از قبیل] احساسات نوع دوستانه، هدفْ انسانهای دیگر باشند، روح مجرد، عقل مجرد و احساس تکلیف [بی معنی است.] یک آدم مادی [غیر از این] فکر نمیکند که دنیا، دنیای مادیت است و انسان هم یک موجود مادی است. انسان جز دنبال منفعت