هرگز به چشمش نخورد ترجیح میدهد: لِیرْغَبِ الْمُؤْمِنُ فی لِقاءِ اللَّهِ مُحِقّاً باید چنین باشد که مؤمن در چنین شرایطی به لقاء پروردگار خودش رغبت کند، یعنی اصلًا از این دنیا بیزار بشود. یا تعبیر دیگر حضرت: انّی لا ارَی الْمَوْتَ الّا سَعادَةً وَ الْحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ الّا بَرَماً [1]. این چه احساسی است در انسان: زندگی با ستمکاران، زندگیای که بخواهد چشمم فقط به ستمکاران بیفتد و من با اینها همراه باشم و همراهی کنم، این زندگی برای من زندگی نیست، مرگ است، ملالت است. برای من سعادت این است که در چنین شرایطی بمیرم. مردن برای من در چنین شرایطی سعادت است.

در روز عاشورا میآید بر درِ خیمه میایستد، خطاب میکند به خواهر بزرگوارش: یا اختاه! ایتینی بِوَلَدِی الرَّضیع طفل شیرخوار مرا بیاور، حَتّی اوَدِّعَهُ [2] برای اینکه میخواهم با او هم وداع و خداحافظی کنم. با اینکه مادر این طفل در آنجا حیات دارد، ولی اباعبداللَّه میخواهد ثابت کند که قافله سالار بعد از من زینب است، لذا به خواهرش خطاب میکند. زینب میرود طفل شیرخوار اباعبداللَّه را میآورد.

حسین به چهره این طفل نگاهی میکند. چند روز است که مادرش [سیراب نبوده است] و زن طبق معمول وقتی یک ناراحتی پیدا کند دیگر پستانش شیر نمیدهد، چه رسد به اینکه چند شبانه روز هم سیراب نبوده است. خود به خود در این طفل اباعبداللَّه آثار گرسنگی و تشنگی پیداست. حسین که کانون محبت است، این طفل را میگیرد برای اینکه ببوسد. دشمن به یکی از افراد عسکر خودش فرمان میدهد که ببین چه هدف خوبی پیدا کردی، اگر بتوانی مهارت به خرج بدهی نشانه کنی.

میگوید: چه را نشانه کنم؟ میگوید: کودک را. همانطور که طفل در دست اباعبداللَّه است، یک وقت میبینند مثل مرغ سربریده دارد دست و پا میزند. ولی حسین، آن کوه وقار، کاری که میکند این است که مشتهایش را پر از خون میکند و به طرف آسمان میپاشد: هَوْنٌ عَلَی ا نَّهُ بِعَینِ اللَّهِ در راه رضای حق است و چشم حق دارد میبیند، دیگر بر حسین ناگوار نیست.

و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلی العظیم و صلی اللَّه علی محمّد و آله